DSC01613

Roman Wieruszewski

Jednym z powodów takiej

nowe

wyzwania

i XXI W. przyniósł zupełnie nowe    >^{est to}' że przełom XX

wieka- Jeszcze niedawno wydawało si^ ¹³ 7 ^dziedzinie praw czło-_będzie oznaczało szybki postęp _{w oc}u_r ^zako*czenie zimnej wojny ^eliminowanie konfliktu ideologiczna ^ ^PJ^{3W człowi}eka, przez

_sZkodą m.in. w tworzeniu skutecznych m ^ ^{Óry byl} P^oważnąprzedmów ochrony praw człowieka. OkJ^azynarod°wych mecha-nojawity się nowe zagrożenia, wobec któ™ ^ ^{,ednak wkrótce}' że radni-Nie tylko nie jesteśmy w stanie im C,*:    >^est®^śmy ^bez'

„je możemy skutecznie reagować na ich istnieje t!v '    ' ^r<7^nieŻ

_terrory_Zm i konnikty wewnętrzne z jednej strony „Sie^roz

przestrzemame się groźnych chorób i podobne z^iskTfdmSri

odwrót od idei „praw człowieka”

stanom, poważne zagrożenie me tylko dla realizacji praw cztowi kt na świece ale również dla caiego porządku migdzynarodoZo “ Społeczność międzynarodowa poszukuje właściwych metod reagowania na te sytuaqe. Niestety, daje się zarazem zauważyć pewne „zmęczenie , zęby me powiedzieć odwrót od ideologii obrony _praw człowieka. Te same społeczeństwa, które — jak polskie — pod sztandarami walki o prawa człowieka doprowadziły do ustanowienia demokratycznego państwa, teraz skłonne są do aprobowania wielu ograniczeń tych praw. Obserwujemy również słabnięcie poczucia solidarności z ofiarami naruszeń praw człowieka, czego dramatycznym przykładem jest Czeczenia. Te i tym podobne zjawiska stanowią poważne zagrożenie dla uniwersalnego systemu obrony praw człowieka. Opiera się on przecież na założeniu, że obrona praw człowieka w każdym państwie na świecie jest wspólną powinnością wszystkich ludzi. Tymczasem Komisja Praw Człowieka coraz częściej staje się areną ideologicznego w istocie konfliktu między Północą a Południem. Znowu obserwujemy próby instrumentalizacji idei praw człowieka. Co gorsza, również Stany Zjednoczone, mające niepodważalne zasługi dla rozwoju koncepcji praw człowieka, powracają jak gdyby do polityki swoiście pojętego izolacjomzmu, czego najbardziej spektakularnym dowodem jest negatywne podejście tego kraju do Stałego Międzynarodowego Trybunału Karnego.

Przejmująco wyraziła to M. Robinson pisząc po pierwszym ro ^u, _{v szo}k_Uią_Cy_Ch przy-Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka: „żałuję, ze wa    _Wy₀braźni —

kładów nieludzkiego podejścia człowieka do ezłowie a ominuj _ ₀neodpowied-Teul I.ung Muzeum w Phnom Penh oraz miejsca judo ijs wa ^ $_wj_at powiedział nikłem Oświęcimia i Hiroszimy, które też odwiedzi am. _mówi(< _znowu to samo? ;nigdy więcej-? jak często jeszcze będziemy pozwą a    [_ulenges He nhend afier re-

I>dpowwdzialrif)ść spoczywa na nas wszystkich (w.) ycar, Genewa 1998.

113