DSC01597

Roman Wifru^zotoski

We wszystkich tych Lizuch niezbędna jest dal .»l jawność oraz udział nie tylko władz państwowych' , |', ° ^p°^Suni_v

—*»rii pozarządowych. Przygotowywanie sprawo ^r<>Vvni<‘ż „_r

—^J"    w danyn,^^*

jawność cu.is

{jonizacjipozarządowych. Przygotow_;w_olllc no być okazją do przeglądu sytuacji w danym _prZ^^Uln,a povvj_n "

określonej kategorii praw. Raport winien być p_OVVs. , ^w Aik,_Vsj* 1 ny, aby organizacje pozarządowe mogły _się do nj ‘ '®^chnie dostę* Prezentacja raportu powinna być dokonana prze L °^SUnk°Wa7 delegację i przy udziale przedstawicieli sektora n ^k°^mP^ete_nt_n '

słabości

systemu

Natomiast uwagi ciał traktatowych powinny być p₀^PWZarz3d°_Vv ^q ne i stać się podstawą do podjęcia konkretnych krokT'¹*'^{116 r}°^2vva* System sprawozdań państw nie jest wol_nv ^Wf^irad(%ych«'

słabości

d/i bi o:

ci, które w znacznym stopniu osłabiają j_ego skutl ^P°^Wa^y_Ch

-ⁿ°ść.(ć|₁₍₎

zi tu o:    , -    ._x

J) nieterminowe nadsyłanie raportów przez państwa-strony

2)    powierzchowny i ogólnikowy charakter wielu raportów '

3)    brak reakcji na zalecenia organów traktatowych.

Potwierdzają ten stan rzeczy następujące informario .

^IL)^e statystyczne:    J

1)    ok. 70% państw-stron każdego traktatu zalega ze skład

raportów,    ‘ ^aniem

2)    25% zalega z pierwszy mi raportami,

3)    łącznie mamy ponad 1200 zaległych raportów, ale tylko było rozpatrzonych w ponad 30-letniej historii funkcjonow ■

ciał traktatowych,    ^Nan,a

4)    cztery z sześciu ciał traktatowych (w tym KPCz) maia i

nia zwłokę w rozpatrywaniu złożonych raportów.⁶* ^Uet'

Obraz, jaki wyłania się z powyższej prezentacji, nie skłania do optymizmu. Istnienie praw, których nie można egzekwować bądź standardów, które dalekie są od sytuacji faktycznej, podważa wiarygodność całego systemu. Stąd też niezbędne jest poszukiwanie środków zaradczych.

<* Niewłaściwi) postawę przyjął polski rząd w stosunku do uwag końcowych Komitetu Pro Człowieka przyjętych w lipcu 1999 r. uznając, że Komitet błędnie ocenił sytuację w Polsce. Stanowisko takie spotkało się z krytyką Rzecznika Praw Obywatelskich 111 kadencji,kito przypomniał, że obowiązkiem państw jest realizacja zaleceń Komitetu, a nie ich krytyka Trzeba jednak zauważyć, że podobnie jak Polska reaguje wiele państw. Głośny byl zwłaszcza przypadek Australii, która wręcz zagroziła zerwaniem współpracy z Komitetem Dysk)' minacji Rasowej i Komitetem Praw Człowieka w związku z krytyką polityki tego państw wobec ludności tubylczej.

Warto przypomnieć, że sprawozdanie Polski z wykonania Paktu Praw Osobistych i h^v tycznych przedstawione w maju 1996 r. zostało przez Komitet Praw Człowieka rozpatrzone w lipcu 1999 r. Jest rzeczą oczywistą, że tak poważna zwłoka powoduje, iż zawarte" ^sP^ri wozdaniu informacje poważnie się dezaktualizują.

98