DSC04067

H4 M*l IW Af»

Dnn rowów tokłutiicwiycjh w niektórych obuwruch ną w dolnej    pokrywami cieluwittlno-KWioiraŁOllikowyini, tuucir

mogącymi nftle&oó do intci glwcjalu kromcmkiogo, Przykłady    ⁹

znane x dorzeczu Widawki, udzie w dolnej c/.t;&ci rowu K 1«m%c7,'jwji ()!?

Ut>) pod osadami zlodowacenia połudnlowopolżklogo wyulępują (U, metrowej miąższości oHudy piaszczyste o różnej grubości ziarna, ^ nuvB wielką domieszką żwirów i rumoszu miejscowych skul MW0Micai,3i w postaci jurajskich i kredowych wapieni, margli i krzemieni. piaszczyste mogą być produktom akumulacji rzecznej, a warstwy rurno-szów, występujące bliżej kopalnych bardzo stromych zboczy, są utworem stokowego transportu poprzecznego. Przejście tych osadów ku gó- . rze w osady wodnolodowcowe zlodowacenia południowopolskiego jest stopniowe i granica między nimi jest umowna.

Podobna facja osadów występuje w Krzepocinie koło Łęczycy w regionie kujawsko-pomorskim, gdzie leżą one w rowie tektonicznym w dolnej części profilu czwartorzędu. Również w okolicach Kalisza J. Baranowski i A. Mańkowska rozpoznali rzeczne osady piaszczyste wypei-* niające obniżenia typu dolinnego w powierzchni podczwartorzędowej. Osiągają one miąższość do 42 m i są przykryte lodowcowymi osadami* zlodowacenia południowopolskiego.

Warto dodać, że osady zaliczone tu do interglacjału kromerskiegp® są pozbawione dokumentów paleobotanicznych, co znacznie osłabia ich datowanie. Litofacjalnie natomiast nie różnią się od osadów eoplejsto-S ceńskich, ponieważ nie zawierają, przynajmniej we frakcji żwirowa® okruchów skał skandynawskich.

Osady z florą opisane z regionu północno-wschodniego niżu przegft S. Z. Różyckiego (1967a), według tego autora wieku interglacjału kro* merskiego (m. in. Węgorzewo, Przasnysz), nie leżą w jasnej sytuacj® stratygraficznej, jak wynika z opracowań dawniejszych. Nowe profili® czwartorzędu z tego obszaru opracowane wstępnie przez W. Siowańskie-go (1971), a później dokładnie przez tegoż autora (W. Słowański, 1975) i M. Sobolewską (1975) świadczą, że profil z Węgorzewa w swej częśdal interglacjalnej oraz niektóre profile sąsiednie mogą należeć do intergkrt® cjału mazowieckiego, a osady odpowiadające interglacjałowi kromerskie- ; mu leżą w tych profilach znacznie niżej.

Zlodowacenie południ o w opo 1 skie

W czasie zlodowacenia południowopolskiego lądolód skandynawski dotarł do Karpat i pozostawił tam, a więc i na całym obszarze bardziej na północ od nich, osady lodowcowe. Lądolód ten miał więc zasiąg maksymalny na większości obszaru kraju, jedynie w Sudetach większy zasięg miał lądolód zlodowacenia środkowopolskiego.

Zasięg zlodowacenia południowopolskiego J. Siemiradzki (1882) określał jako południową granicę występowania narzutniaków. Podobny zasięg miał mieć lądolód zlodowacenia L₃ według M. Limanowskiego (1922). Osady tego wieku na Niżu Polskim zostały później inaczej i właściwie określone wiekowo. Zasięg lądolodu L₃ był przyjmowany jako maksymalny zasięg plejstoceńskiego lądolodu na przedpolu Karpatj* Polsce w czasie zlodowacenia karpackiego (morena południowopolska i