DSC04168

NI/. IMU.NKI I WY/YNY fili MJKOWOPOLSKIK 185

. Makowska (IM4) ointłCEyln Juko 1'tiluUina po lita Makowska; inny ga-,m'K    yfHdto Makowska - występuje jodynie w Uulunów-

. Płońska. Warstwy y. tymi znaleziskami A, Makowska zalicza do .tuli ilu moaowiwko-podlaskiego, uwalając, że Jest to pierwotne złoże , _lUny. Omawiane pluski ze żwirami mogą być więc poziomem prze-i\vdt"in dla okresu recesji lądolodu zlodowacenia środkowopolskiego, w szczególności recesji lądolodu stadialu mazowiecko-podlaskiego.

Jedną młodszych faz stadiału, fazą kosowa, wyróżniła K. Straszewska (196Bb). Kasę tę reprezentuje odrębny poziom osadów zastoiskowych , wednolodowcowych miąższości kilku metrów, oraz poziom gliny zwałowej występującej lokalnie nad dolnym Bugiem w okolicy Kosowa.

Osady stadialu mazowiecko-podlaskiego wykazują odrębność od osadów stadialu maksymalnego w strefie około 150 km na północ od zasięgu lądolodu stadiału (S. Z. Różycki, 1967a, 1972a), tzn. od południowej części Niziny Kujawskiej. W Kotlinie Płockiej rozdzielność ta ginie

Skompski, 1969), a wyróżniany tam poziom glin zwałowych zlodowacenia środkowopolskiego reprezentuje łącznie stadiały maksymalny i mazowiecko-podlaski. W północno-wschodniej części Niziny Mazowieckiej (Z. Michalska, 1961a), jak też nad dolną Wkrą (M. D. Baraniecka, 197-i) również brak odrębnej gliny zwałowej. Występujący tam miąższy, główny pokład gliny zwałowej zlodowacenia środkowopolskiego reprezentuje kilka jednostek stadialnych lub fazowych. Na wschód od Wisły autorzy opracowań regionalnych stwierdzili rozdzielność osadów glacjal-nych obu stadiałów aż do obszarów położonych dalej ku północy, poprzez Wysoczyzną Siedlecką (J. Nowak, 1969), dolinę dolnego Bugu (K. Straszewska, 1968a), okolice Ostrowi Mazowieckiej (J. E. Mojski, 1965a, d), okolice Białegostoku (A. J. Nowicki, 1969), aż po Pojezierze Suwalskie (A. Ber, 1974).

Interstadiał bużański, który nastąpił po stadiale mazo-wiecko-podlaskim, a poprzedził stadiał północnomazowiecki (tab. 4) jest reprezentowany osadami o sekwencji podobnej do osadów interstadiału pilickiego, występującymi na północ i północny wschód od Warszawy. Osady tego interstadiału stwierdzono i opisano na krawędziach wysoczyzny i wysokich tarasów nad Wisłą, koło Miączyna (S. Z. Różycki, 1961b), nad Narwią na odcinku od Zegrza (fig. 67) do Pomiechówka (J. Nowak, 1960, 1964, 1974), nad Bugiem między Małkinią a Serockiem (K. Straszewska, 1961b, 1968b), a także nad dolną Wkrą (M. D. Baraniecka, 1974).

W spągu osadów interstadiału bużańskiego leżą osady rezydualne w postaci piasków, żwirów i głazów pochodzących z rozmycia glin zwałowych stadiału mazowiecko-podlaskiego i maksymalnego. Wyżej występują osady rzeczne: piaski, miejscami piaski ze żwirem. Miąższość ich wynosi około 5—8 m. Na obszarze północnej części Kotliny Warszawskiej osady te powszechnie przechodzą ku górze w osady zastoiskowe z okresu transgresji lądolodu stadiału północnomazowieckiego. Są to w dolnej części piaski drobno- i bardzo drobnoziarniste, miąższości kilku metrów, w stropie przechodzące w iły warwowe stadiału północnomazowieckiego, których warstwa ma 2—7 m miąższości. Do tego poziomu iłów war-wowych zaliczono iły z Mocht (S. Lencewicz, 1927; J. Samsonowicz, w: Przewodnik geologiczny..., 1927; Z. Michalska, 1961c; S. Z. Różycki, 1967a), z dorzecza dolnej Narwi (opisane przez J. Nowak, 1974, jako