BN NI'/. )UBKI I WYitYNY ftnODKOWnPOLMKl|j 205
k,i i osady morskie z fauną w Tyohnowtch, w Brtchlewie i wielu in-,lW , miejscach, objął większy obszar. Morze z tego okresu zalało wy-neiniomi jut częściowo osadami rzecznymi de pr on Ją po morzu sztum-sl;1m, a następnie objęło swym zasięgiem ujścia dolin rzecznych oraz >r/.vlegio wysoczyzny, które uległy abrazji. Transgresja dotarła do Tczewa* i Gniewu na zachodzie, do Kwidzyna i Prabut na południu, a na wschodzie wykraczała nieco poza Dzierzgoń, Pasłęk i Elbląg (fig. 73). \VioU morza tyohnowskiego określono na podstawie badań pyłkowych osadów górnego poziomu morskiego w Tychnowach (M. Bremówna, ]ide p. Halicki, 195lb), w Nicponiu koło Kwidzyna oraz w Nowinach (Z. Jan-v. \ k-Kopikown, 1970, 1976). Początek transgresji tego morza przypada iu fitofazy u i / (wg K. Jessena i V. Milthersa 1928). Przetrwało ono optimum interglacjalne i ochłodzenie pooptymalne, a jego zanik nastąpił u schyłku fitofazy h lub na początku fitofazy i.
Z obiema transgresjami morskimi dają się korelować osady rzeczne wypełniające rozgałęziony system kopalnych dolin rozpoznanych w strefie doliny dolnej Wisły (fig. 73).
Najważniejsze znaczenie ma wyraźnie uformowana dolina główna, złożona z trzech różnowiekowych dolin nałożonych jedna na drugą, przebiegająca od Solca Kujawskiego poprzez Chełmno i Grudziądz do Kwidzyna. Jej głębokość wynosi około 50 m, a szerokość dochodzi do około 16 km. O dl zachodu i od wschodu do doliny głównej uchodzą doliny boczne, wykazujące podobnie złożoną genezę. Zarówno dolina główna, jak też i doliny boczne są wypełnione kompleksem osadów zróżnicowanych genetycznie i facjalnie. W najpełniejszym wykształceniu kompleks ten dzieli się na trzy serie: dolną (El), środkową (Eli) i górną
ir
NW
NE 'SE
I
I
Bągart Bajerze Napole Kijewo
I • i Królewskie
PT ul owo
Unisław
rn n.p.m.
4CKH
Przekrój przez
0 SOOm-tkrn 2km 5 km
I—l-1_i_» i
osady interglacjalne w strefie zasięgu kopalnych dolin rzecznych
Objaśnienia przy fig. 74
**!g. 77.
i
i
Stablewice
i
I