DSC04715 (2)

102

Taki jasny? A świat drżący? —

** Bo to $4 rabinów duchy.

Nu — i trup się ten modlący.

Co siedzi wtenczas w bożnicach. Przy wichrze i błyskawicach Pod czarnym kahałów dachem,

** Iz pacierzem, i z rcjwachem,

I z płaczem aż do nie biosów,

I z jękiem, i z rwaniem włosów,

I z żartobliwymi słowy,

Modiąc> się do Jehowy,

** Aby zdjął już z Izraela

Przekleństwo. — A gdy Jehowa Piorunami wtenczas strzela I sprawuje taki zamęt:

To widać, że płacz i lament ®⁵ Panu Bogu się podoba;

Że biednych Żydów żałoba Pioruny Jego zapala.

Sucha grzmotu dział.

Nu — tam teraz u Moskala Wielki strach Chrystusa Pana. ^m Ksiądz wziął krzyże, zdjął ornaty, Duchem rozrywa hannaty;

I w białym świeci habicie,

I krwi ma aż po kolana.

A ja tu, żydowskie dzićcię,

Sg Sierota w waszej krainie,

Siedzę przy trupiej drabinie,

Przy wietrze, co wieje od trupa;

A pode mną popiołów kupa,

W. 542 bożnica — dom modlitwy wyznania mojźeszowego. v, 544 kahał — żydowska gmina wyznaniowa, zarząd,tej gminy, _v w, 560 omtf — w rcligii rzymskokatolickiej wierzchnia szata zakładana p®² kaędza podczas odprawiania mszy.

H 561 Duchem rozrywa harmaty — czyli dokonuje cudów. Słowa te wskazuj) i

A na mnie wór podły, szary;

^ A ja podobna do mary 2 twarzą bielszą od miesiąca,

2 zabójcą rozmawiająca,

2 szczęścia jak kwiat oberwana,

W żałości jak obłąkana, ,

0 0 zabójstwie jakby śniąca,

A we śnie łzami zalana,

A w strachu — jak wiedźma blada,

A zemstą — w niebo porwana,

A w, przekleństwach jak piorun, co spada!

w najwyższej egzaltacji przy odgłosie dział

0 Nu — więc teraz ja się zrywam I o ściany tłukę głową.

Ja przekleństwem się nazywam I nazywam się zagubą,

Krwią i burzą rąbinową,

585 Wichrem, deszczem, nocą grubą,"

Duchem, gwiazdą, trumną, trwogą!

Bo w tym sercu są wichrzyce,

Co was i, rozerwać mogą!

Nu! bo w duchu błyskawice,

Co świat cały mogą spalić!

Bo oto ja tchnęła na pole I chorągwie zaczęły się walić,

1 wasz duch leży na dole Podobny wężowej chmurze;

** A ja tu stoję na górze I podnoszę zemsty ramię!

I nogami go depcę i lamię!

I odpędzam precz z pola do miasta!

Strzały harmatnie ustają nagle.

Abyś wiedział, źe judzka niewiasta ⁶⁰⁰ Będąc w usprawiedliwieniu Przed Bogiem swego zakonu Zemstą ojcowskiego zgonu: