DSC04985 (2)

ELEGIA I

Idź już, książeczko, naglą przyjaciele.

Musisz się z mroku wynurzyć na światło. Staniesz się służką tłumu, za grosz kupną,

I stracę władzę ojcowską nad tobą.

Ktoś cię znieważy, ktoś rzuci w płomienie,

A ty daremnie będziesz mnie przyzywać.

Drżysz, płaczesz, trwożnie się za mną oglądasz. Do gniazda tęsknisz? Lękasz się uczonych? Pomyśl — któż będzie aż tak nieżyczliwy Jak ty dla siebie? I tak nierozumny?

Muz ulubieńcy, tacy jak ów łabędź Z Meonii, Homer •— mają czyste serca. Potrafią błędy wybaczać i sami Często dla siebie proszą przebaczenia.

Może się tłumu lękasz? Nie bez racji!

Pośród nieuków im kto będzie głupszy,

Osądzi ciebie tym surowiej. Głośno Ganiąc cię, będzie chciał się wielkim wydać Przez to, że — pośród tłumu — nas poniża. Czytając, parsknie śmiechem i zawoła:

„W ogień te brednie rzucić! Do rynsztoka!"

19