DSC04994 (2)

Wolałem wtedy, że bardzo szczęśliwi Są ci, co błądzą wśród scytyjskich stepów,

Bo od tych plemion alpejskich dzikszymi Są chyba tylko wilki. Pogardzają Przybyszem, gościa traktują jak wroga,

Zwłaszcza gdy nosi płaszcz włoskiego kroju.

Możesz wystawić sobie, jak się czułem W chłodzie i deszczu, wśród plemion nieludzkich. Bez słów, gestami prosiłem o wszystko,

Czego w chorobie było mi potrzeba.

Zaiste szybko pojmowali znaki,

Ale usłużyć żaden się nie kwapił.

Motłoch pijany, gdy prosiłem, dziko Rechotał, niby próśb nie rozumiejąc.

Nieraz musiałem strawę zabronioną,

Zabójczą dla mnie, pożywać zgłodniały.

Kiedy dotarliśmy wreszcie do Moraw Góry panońskie pożegnawszy, wina Piliśmy kwaśne od wapiennej gleby,

Bo innych nie ma tam. Jest wprawdzie napój,

Jaki się u nas w wodzie wrzącej warzy Ze zboża, w smaku podobny do wina,

Napój na pewno miły podniebieniu,

Lecz dla chorego, jak ja, niestosowny.

To, jak i to, co przemilczę, znękało Waszego druha, czemuż zabranego Spośród was! Biedak, porzuciwszy studia,

Uciekł do kraju, aby na obczyźnie

Nie umrzeć. Może jest w ojczystym wietrze

Jakaś moc, która przywróci mu zdrowie.

Lecz ty, któremu bogowie sprzyjają,

Żyj tam, gdzie twoje Muzy. Tego pragnę

Nie przeto, że tak wiele ci zawdzięczam, Lecz że się troszczę o naszą ojczyznę I o Muz sprawę. Będziesz ich ozdobą, Byle ci Parka lat nie poskąpiła.

37