DSC04999

Wielu rodaków, wnioskując z pozorów

Zk. .nych, mniemało, że jestem rozpustny _

Czy to że śpiewy lubiłem i żarty.

Czy rem w chłopiąctwie już opiewał miłość;

Bo T.eukorode, potem lepsza od niej Alfesibea żyła w mych elegiach.

Gdzie się podziały te prace, zapytasz?

Tam, gdzie i inne wiersze — poszły w ogień. Godne krótkiego życia, jak to wszystko,

Z czym się młodzieńcza pycha pospieszyła.

A dziś, gdy piąte mija pięciolecie I czas się zabrać do dzieł większych, oto Słyszę wołanie i ginę przedwcześnie,

I nie wysławię ciebie, jak pragnąłem.

Ojczyzno, dawnych dziejów twych, i królów,

I tego, co na sławę zasługuje Dziś, zwłaszcza ślubu, jaki Augustowi Przeznaczył ojciec — król nasz — i Ferdynand. Tnni to po urnie uczynią. Co mogę,

To czynię: modlę się, by żył i władał.

Pamiętający swego Janicjusza,

Żyjcie, druhowie, już teraz gotowi,

Aby pójść kiedyś moją drogą. Żegnaj,

Mój Antoninie, niech ci szczęście sprzyja I twoim bliskim. Smutno mi, że nigdy Nie zdołam dowieść, jak ciebie miłują.

Nie jest mi dane świadczyć wobec żywych O twojej trosce. Ale gdy odejdę Do tej krainy, gdzie mnie dobre duchy Pogodnie przyjmą do swojego grona,

Będę o tobie mówił. Jeśli, patrząc Na cień postaci mojej, ktoś zapyta,

Jak z tą zabójczą w moim ciele wodą,

2 chorą wątrobą i śledzioną mogłem Żyć dłużej, niżU zazwyczaj dopuszcza Bezwzględność takiej niemocy, odpowiem.

Że jest wśród ludzi lekarz, co przewyższył Potęgę syna Apoliinowego:

Tamten raz tylko przywołał z otchłani Hipolitosa, a ten wiele razy Z grobu wydobył mnie i zwodził Parki,

Chwilę wyr oczną odwlókł o dni wiele.

Jeśli nie oddał mi dawnego zdrowia.

Nie jego wina w tym, lecz niepożytej Choroby. Słabość niejedną się leczy.

Któż, prócz Chrystusa, pokona puchlinę? Montan i Kassan, którzy wielką sławą Opromienili ziemię euganejską,

Nie mogli hydry zniweczyć, choć ona Wtedy się ledwie we mnie wykluwała. Antonin musiał się zmagać z dojrzałym I już zwycięskim potworem. Nie wątpię.

Że wytrwałością byłby go pokonał.

Gdyby zwycięstwo było w ludzkiej mocy. Zresztą mojemu rodowi się zdaje Ta śmierć pisana; mój ojciec przede mną Tak umarł. Tyle ciosów, tylu wrogów Zewsząd! Aż ręce omdlały lekarzom.

I jeszcze więcej powiem, moje życie —

Ty, co tak często życie mi przywracasz! — Sam to usłyszysz, kiedy przyjdziesz do mnie Po wielu latach — przyjdziesz ty i wszyscy, Których zostawiam tu. Żadnemu z ludzi Losy wiecznego tu nie dały domu.

47