l.XX\IV UWAGI O NINIEJSZYM PRZEKŁADZIE
dowi Taszyckiemu i jego uczniom z Pracowni Staropolskich Nazw Osobowych PAN w Krakowie.
Dołączony Aneks przeznaczony jest dla czytelników znających język łaciński, którzy życzyliby sobie zapoznać się bliżej z oryginalną szatą stylistyczną kroniki Galla-Anonima. Zamieszczono w nim sześć urywków pochodzących z wszystkich trzech ksiąg Kroniki, przy czym pierwsze pięć przykładów (I—V) stanowi próbki prozy Gallowej, ostatni zaś (VI) — jego kunsztu poetyckiego.
BIBLIOGRAFIA
Kronika Galla dochowała się do naszych czasów w trzech rękopisach średniowiecznych, wymienionych poniżej, z których pierwszy pochodzi z XIV, a dwa następne z XV w.:
1) rękopis Zamoyskich, przechowywany w Bibliotece Narodowej w Warszawie, sygn. BOZ cim. 28.
2) rękopis Sędziwoja, przechowywany w Bibliotece Czartoryskich w Krakowie, sygn. 1310.
3) rękopis Heilsberski (interpolowany), przechowywany w Bibliotece Narodowej w Warszawie, sygn. 8006.
Rękopis Zamoyskich jest ponadto dostępny w doskonałej odbitce fototypicznej pt. Galla-anonima Kronika, podobizna fotograficzna rękopisu Zamoyskich z XIV w., wydał i wstępem opatrzył J.Krzyżanowski, Warszawa 1948.
Rolę pomocniczą (tzw. tradycja pośrednia) odgrywają wyciągi z Galla w Kronice książąt polskich, którą w Monument a Poloniae Historica (t. III, s. 428—578) wydał Z. Węclewski.
Wydania Kroniki wymieniono we Wstępie, s. LXXIII nn. Obok podstawowego dziś, choć nie wolnego jeszcze od usterek, wydania K. Marczyńskiego (.Anonima tzw. Galla Kronika, czyli dzieje kńążąt i władców polskich, Kraków 1952, Monumenta Poloniae Historica, seria II, t. 2) wartość zachowują; wydanie A. Bielowskiego w Monumenta Poloniae Historica (t. I, s. 379—484, 1864) oraz R. Kópkego i J. Szlachtowskiego w Monumenta Germaniae Historica (seria Scriptores, t. IX, s. 418—478, 1851).
Przekłady Kroniki na język polski wymieniono we Wstępie, s. LXXIII nn. Wartość naukową posiada obecnie tylko tłumaczenie R. Gródeckiego; Anonim tzw. Gall, Kronika polska, Bibl. Nar., S. I, nr 59, Kraków 1923.