DSC05433 (2)

W latach 1856 1858 powstała siedziba Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego u zbiegu ulic Mazowieckiej i Kredytowej (obecne Muzeum Etnograficzne). Plany gmachu wykonał Józef Górecki, a H. Marconi opracował jego fasadę wzorowaną na Nowych Prokuratach w Wenecji, ozdobną i pełną ełegnncji.

Odrębną pozycję zajmują warszawskie realizacje sakralne Marconiego, w których pozostaje on wierny formom klasyczno-renesansowym. W latach 1841-1849 powstał kościół św. Karola Boromcusza przy uL Chłodnej, inspirowany formą wczesnochrześcijańskiej bazyliki zinterpretowanej w duchu neoreoesansowym. Prezbiterium otrzymało formę absydialną, a nawy zostały rozdzielone arkadami wspartymi na kolumnach wykonanych z żeliwa. Fasadę ozdobił wgłębny portyk z korynckimi kolumnami i dwie niewysokie wieże. Obiekt ten jest pierwszym wyraźnym zwiastunem przejścia polskiego budownictwa sakralnego od klasycyzmu do form neorenesan-sowych. Kilkanaście lat później architekt wznosi kościół św. Anny w Wilanowie, który powstał jako rozbudowa wcześniej tam stojącego kościółka barokowego (budowa od 1857). W fasadzie centralne miejsce zajęła półkoliście zamknięta nisza - motyw inspirowany rozwiązaniem z kościoła San Andrea w Mantui, dzieła Albertiego. Trójnawowy obiekt wieńczą plastycznie modelowane wieżyczki w fasadzie oraz wyniosła kopuła z latarnią nad częścią centralną, mające charakter bliski już barokowi Ostatnią, a jednocześnie najbardziej monumentalną realizacją sakralną Marconiego stał się kościół Wszystkich Świętych rozpoczęty w 1860 - będzie o nim mowa v późniejszej części pracy.

Niezwykłą aktywność twórczą przejawiał Marconi także na prowincji Wiele ze swoich projektów zrealizowanych w różnych częściach kraju zaprezentował on w publikowanym przez siebie w latach 1838-1841 wydawnictwie Zbiór projektów architektonicznych..., które zawiera także cenne komentarze autora do poszczególnych prac. Marconi odegrał ważną rolę w rozpowszechnieniu na ziemiach polskich nowego typu rezydencji, jakimi były neorenesansowa willa i pałac, opartego na wzorach włoskich. Renesansową szatę w różnych odcieniach nadał on pałacom w Zbójnie (1833), Turżnie koło Torunia, wzniesionym dla Działdowskich (około 1838) czy też w Chrobrzu (około 1850). Typ swobodnie komponowanej willi włoskiej, nawiązującej do motywów palladiańskkh, zastosował architekt w siedzibie kr. Pusłowskicgo w Leoszkach na grodzień&zczyżnie (projekt z 1848). a w późniejszym okresie w bliźniaczych dworach w Koroszczynie i w Sułkowie.

Wiele budowli wzniósł Marconi jako ardutekt-urzędnik, członek Rady Ogólnej Budowniczcj przy Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Duchownych, opracowując ra. in. projekty szpitali realizowane w widu miastach (Wieluń, Częstochowa, Kutno, Łęczyca, Łódź). Zaprojektował także szereg ratuszy wznoszonych w latach czterdziestych w miastach Królestwa. Wśród