DSC05440 (4)

Europy. Otrzymał monotonne elewacje, znamienne dla późnego wiedoln I ^f⁰ Idmnycyamu (okrcilanego jako ..Biedermeier"), z okazałym portykiem ] frontowym zwieńczonym trójkątnym frontonem. Salanann związał Mg j z Lwowem na dłużej wykładając budownictwo na tutejszym Uniwersytecie. I W 1844 r. wzniósł pałac arcybiskupi, fundacji arcybiakupa Franciszka Piecłitecka. zbudował takie w mieście kilka kamienic o schematycznych póinnklasycystycaiych fasadach. Na początku lat czterdziestych wzniesiono ' w mieście pałac gubematorski, budowany przez Jerzego Hasslingera według planów wspominanego już kilkakrotnie nadwornego architekta wiedeńskiego P. von Nobilc.

Nowy akcent w architekturze miasta stanowił pałac Dzicduszyckich (później Turkulłów-Comdlo), wzniesiony około 1840 r., o osiowej kom-posygi. z zastosowaniem dekoracyjnie potraktowanych, utrzymanych w dachu romantycznym, form neogotyckich. Najciekawszym obiektem Lwowa z połowy stulecia stał się niewątpliwie monumentalny kompleks Dom Inwalidów, wybudowany w latach 185$—1863 przy ul. ICJeparo wsie tej według projektu znanego architekta wiedeńskiego — z pochodzenia Duńczyka Ttn npfcPi 1 Isasms (1813—1891). Zespół składał się z trzech czworobocznych części z wewnętrznymi dziedzińcami, a główną partię ozdobiły narożne wieże. Całość wzniesiona z żółtej i czerwonej cegły, prezentowała cechy romańsko-biznatyńskie, które Hansen z powodzeniem stosował w wadu swoich budowlach.

W Krakowie do najważniejszych realizacji lat czterdziestych należał Teatr Stary przy pL Swewpańslrm gruntownie przebudowany i rozszerzony w latach 1843—1848 według projektu Karda Kwitem (1813—1880) i Tomasza Majewskiego. Obiekt o spokojnych, poważnych elewacjach, stanowił ciekawy przykład zastosowania w wystroju elewacji motywów florenckiego qust-troeenta. Do ważniejszych budowli wzniesionych w znieście w omawianym okresie należał też dworzec kolejowy o ciekawej formie z zastosowaniem w    środkowej prześwitu otwartego arkadami, wybudowany w 1844 r.

przez wrocławskiego architekta Piotra Rosenbauma.

Na początku lat pięćdziesiątych rozpoczynają w Krakowie działalność dwaj architekci, którzy przyczynili się znacznie do rozwoju historyzznu w Krakowie: Filip Pokuty żaki (1829-1870) oraz Feliks Ksśężarmki (1820-1884). Pierwszy z nich, mający za sobą studia w berlińskiej Allgemcinc Buuschule i monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych, byt zwolennikiem neorenesansu, czemu dał wyraz we wzniesionym przy ul. Sławkowskiej budynku Towarzystwa Naukowego Krakowskiego (którego był członkiem), z lat 1857—1864, niewielkiemu w skali lecz szlachetnemu w proporcjach i detalu. Jako typowy przadsfwscieł epoki historyzznu Pokutyński w razie potrzeby swobodnie komponował «■»«■* w duchu neogotyckim: świadczy o tym willa Mlitewskich