DSC06347

MliTODY BADAŃ DNA OCEANU I ZŁÓŻ KOPALIN

6,0 m

200 i 1947 r.

30,0

24301    ''

^{1955 r}- 60,0 m 15201 1959 r.

Rys. 3.9. Schemat rozwoju konstrukcji stacjonarnych platform wiertniczych: a - dla Zatoki Meksykańskiej (21 lat rozwoju); b - dla Morza Północnego (9 lat rozwoju)

prądów morskich dochodzących nawet do 10 węzłów. Na platformach wiertniczych nie można więc stosować kratownic stalowych, a używa się platform typu monopod o jednym wielkim słupie nośnym, względnie trójsłupowych lub czterosłupowych quad-ripode. Do budowy platform wykorzystuje się specjalne stale odporne na niskie temperatury. Przykładem platformy przeznaczonej do pracy w morzach arktycz-nych może być zaprojektowana przez Thermodyna-mics Inc. platforma stacjonarna o konstrukcji umożliwiającej łamanie lodu (rys. 3.10). Platforma ta ma pełny szkielet stalowy wypełniony lodem. Statyczność zapewnia dolna część platformy, zaś jej górna część służy jako zabezpieczenie przed nakładaniem się zwałów kry lodowej.

Platforma ta może być przemieszczana. W tym celu doprowadza się do topnienia lodu i usunięcia z komór wody morskiej. Woda morska wprowadzana do komór, w dolnej części platformy, jest zamrażana urządzeniami chłodniczymi.

W płytkich częściach mórz arktycznych budowane są IM ^Karlic’ ¹⁹⁸⁴‘ do wierceń sztuczne wyspy.

W bardzo szerokim zakresie stosuje się obecnie autonomiczne jednostki wiertnicze [Karlic, 1983; Thierry, 1986], zwłaszcza do wierceń poszukiwawczych. Do autonomicznych jednostek wiertniczych zalicza się:

-    platformy samopodnośne zanurzalne, osadzone na dnie morskim na czas wiercenia;

-    platformy samopodnośne ruchome, osadzone na dnie morskim na czas wiercenia;

-    platformy półzanurzalne, o różnej konstrukcji pływaków;

-    barki wiertnicze bez własnego napędu;

-    statki wiertnicze, będące na ogól specjalnymi konstrukcjami do celów wiertnictwa.

Liczba stosowanych morskich jednostek wiertniczych stale wzrasta, przy czym obecnie są to głównie platformy samopodnośne. W przyszłości oczekiwany jest dalszy wzrost liczby platform półzanurzalnych i statków wiertniczych.

Pierwsza autonomiczna morska jednostka wiertnicza skonstruowana była w 1949 r. Była to za-nurzalna barka wiertnicza, z której wykonano wiercenia na wodach Zatoki Meksykańskiej. Rozwiązania ówczesne nie znalazły jednak szerszego zastosowania i obecnie korzysta się z nich głównie w Zatoce Meksykańskiej; do prac na wodach nie przekraczających głębokości 20-25 m. Platformy zanurzalne zostały bardzo szybko wyparte