DSC06360

70

bMęnmasiufay

icrupa

buiolib

R. Kotuński, E. Ruhle

hi Hułaiica.y

a barfdtifayMa	krw (<*/ krauęi!/1
j rrajoccMtciił'	**«, «*,««** j ^ 1

■niw Kowni

kmlyuriaba

tnkki Mortmwny

A    lilosfm podimipir.ra

płyta Hnocu

pMłpMY&cau

rtUNm

płyta pefcdunraanaybeia

płyta aAykafaia

Rys. 4.3. Schemat układu kontynent — grzbiety oceaniczne — rów oceaniczny — łuk wyspowy -marginalny

Źródło: Kotliński, 1997c, zaktualizowany.

Pacyfik (część południowa)

200

KREDA

TTIgTTglMi

fOZOlK I litosfera kontynentalna OL IG Im10CENIPQ litosfera oceaniczna

M29

Rys. 4.4. Ewolucja Ziemi według hipotezy ekspansji Źródło: Maxlow, 1995, (w:) Koziar. 1996.

oceaniczna, w procesach subdukcji, pogrąża się w płaszcz (w tzw. strefach Wadati-Benioffa), zatracając swoje poprzednie cechy IBenioff, 1954J. W rezultacie tych konwekcyjnych ruchów mas w głębi Ziemi skorupa oceaniczna w stosunku do kontynentalnej wykazuje względną młodość (rys. 4.7). Zwolennicy teorii ..ncomobilizmu” przyjmują młody wiek oceunów, będący wynikiem szerokiego rozwarcia skorupy ziemskiej i nadal trwające przemieszczania się względem siebie poszczególnych płyt. Innymi słowy, wiele nowych danych wskazuje, że dno oceanów rozszerza się w obie strony od grzbietów oceanicznych ze zmienną prędkością, wynoszącą od 0.5 do 4 cm/rok i więcej.

Koncepcję dryfu kontynentów byłoby trudno potwierdzić, gdyby nie rozpoznano okresowych zmian pola magnetycznego Ziemi. Najnowsze buda-