DSC08137 (3)

102

H musiał szukać wsparcia i pomocy.

Szedł więc o swojej mocy

*    I rozciągnął się niezłe... Ale cói się siato?

Liścia zołkniało,

Kwiat był wąski Schły gałązki;

Jol i drmń od wilgoci zaczynał się psować,

*    Trzeba się było ratować:

Gdztez się piąć? Były żerdzie, ale je ominął;

Jął się chwastu — i zginął.

6. PUCHACZE

Małżonka pucharzowa, męża swego godna,

A więc płodna.

Urodziła sześć sowiąt, pucbaczków też nieco;

Zraza słabe, dalej lecą.

Baz, gdy na zwykłe igrzyska Ponad poste stanowiska Nabujjawszy się do syto.

Wróciły do swego bytu,

To jest w dziurę przy kominie,

Paai arnika, w córce, synie,

Wnukach, wnuczkach spowaźniona. Przyznając do swego łona Jak lo zawsze panie matki Rzekła: „Cóż łam, moje dziatki?

Cóż tam słychać?"

A wiąc wzdychać:

& CHMZE

w. I ćrzek — (lenna Upoił rdzek 6. PUCHACZE

w. 4 dale/ — te: później, po pewnym czasie, w. 6 stanowiska — pole. obszary, w. I byf — rtedhrtro

w, II spowatniooa — poważna jako matka licznego potomstwa, w, 12 przyjmując — przytulając.

„Za naszych czasów wszystko coś izło iporzłj.

Teraz raz wraz wszystko gorzej",

W tej tak wielkiej trofkHwośd

•    Najmłodsze puchaczątko, faworyt JeJa&v:.

Ozwal flę: „Jakeśmy tylko wylecieli,

Wazyatk;^ ptaki zaniezoiełi.

W kąty każdy jął sie dmy 2adeo nie śmiał am pisnąć:

¹¹    My tytko same bujały.

Coś tam w krzaczkach ptaszek mały.

Co go to zowią słowikiem,

Odzywał się smutny krzykiem;

Ale i ten nie śmiał mroczyć.

Skoro my zaczęły boczyć", po sercu, jak to mówią, matkę pogłaskało,

2e się tak pięknie udało;

Najbardziej, iż pieszczoszek tak dzielnie wymowny. Myśląc jednak, iż trzeba dać obrok duchowny,

*    Rzekła: „Choć wasz głos piękny, chociaż lot tak spory. Uczcie się, miłe dziatki, i z tego pokory.

Dobrze to jest, iż cudzą ułomność przebaczam.

Nie każdemu dał Pan Bóg rodzić Uę puchaczom".

7. ZIEMIA I POTOK

Potok nagle wezbrany z szumem się wpwnii/.

A gdy groble przerywał, drzewa wykorzeniał.

Zalewał poła,

Wzmogła się rola.

Po hałasie.

W hi ótkias czasśa.

Kiedy mu wody coraz ubywało Z rzeki stał się strużką smłą;

w. 34 obrok duchowny — tunika moralna 7. ZIEMIA I POTOK

w. 4 wzmogła mig rola — to zmoczy: zalana wodą stała się tyżaiejaza.