DSC09882 (3)

52 .'wertoujw* - Aki III. Soena 3

Thrtuffi*

1    jam również szczęśliwy, ie choć chwilę matę W skul kim sam na sam a panię zyskać się udało. 2    dawna o uię błagałem niehiosów, wszelako Phiiimm się dotęd modlił o sposobność lakę. Elmira liczę, że w tej rozmowie szczerze, jak na dłoni. Całe swe serce pan mi z ufność i ę odsłoni.

^T|S,

Damii, ńię pokcuu/ęc się, uchyla drzwi do gabinetu, w którym się ukrył rozmowę    ^J(jiw

Tartuffe Ja również w tym pragnienie kładę najgorętsze, By otworzyć przed panię duszy mojej wnętrze 1 przysięc ci, że jeślim krzywym patrzał okiem Na tłum gości, znęconych tu twoim urokiem, Ib powód nie tkwił w chęci dla cię nieżyczliwej, Lecz raczej przychylności płomień nazbyt żywy, Z czystych uczuć zrodzony... Elmir ą I ja też zarówno a ierzę, iż me zbawienie troskę pana głównę. Tartuffe faoręc Elmirę za rękę i ściskając jej palce 0, tak, pani, i gdyby mi wolno wyraźniej... Elmira Aj, zanadto pan ściska! Tartuffe To z szczerej przyjaźni. Czyż nie wiesz, twe cierpienie jakę dla mnie mękę, I raczej bym już wołał... Kładzie rękę na kolanach Elmiry Elmira Co pan tu z tę rękę?... Tartuffe Jaka miękka materia tej sukni!

Tartuffe - bezczelność, tupet, zmysłowość

Elmira 0, proszę, Niechże mnie pan zostawi, łaskotek nie znoszę!

Elmira cofa się z fotelem, Tartuffe przytuua tię Thrtuffe

bauiięc tif jej chusteczkę

Mój Boże! tych koronek jakiż to haft przedni!

Postęp dzisiaj w tych rzeczach widzi m niepośledni. Wszędzie napotkać można tak cudne wyroby...

Elmira

To prawda. Ale wróćmy do pańskiej osoby!

Wszyscy mówię, że męż mój dawne plany zrywa I panu chce dać córkę.

Czy to wieść prawdziwa?

Tartuffe -obłuda, przebiegłość

Tartuffe

Tak; wspomniał, że rad by widział to zamęście,

Lecz, mówięc szczerze, nie w nim kładę swoje szczęście, I w innej zgoła stronie serce moje życzy Znaleźć schronienie pełne wszelakiej słodyczy.

Elmira

Doczesnej szczęśliwości nie ścigasz obrazu.

Tartuffe

Jednak i w moich piersiach serce nie jest z głazu. Elmira

Mniemam, iż chęci jego idę niebios drogę,

Z której świata pokusy zwrócić cię nie mogę.

Tartuffe

Miłość, co do wieczystych piękności nas wabi,

Nie znaczy, byśmy ziemskie odczuwali słabiej,

I łatwo w piersiach naszych pragnienie się budzi Cudnych dzieł, które niebo stworzyło dla ludzi.

Niebios to blaski w oczach pięknych istot płonę,

Lecz najcudniej w twym wdzięku odbija się ono:

Ono w oblicze twoje tchnęło zdrój piękności,

Na której widok zachwyt w sercu naszym gości,

I ilekroć na tobie spoczęło me oko,

Podziw czułem dla stwórcy i wdzięczność głęhokę,

A z nię najtkliwsza miłość budziła się razem Dla tej, co najpiękniejszym jest jego obrazem.

Zrazum lękał się, zali ten płomień tak żywy Nie płynie z złego ducha pokusy zdradliwej Chciałem unikać ciebie, w niepewności srogiej