DSCF4960

produktów na drobne kawałki, Tłumaczono to koniecznością zabezpiecz się przed przesyłaniem tą drogą nielegalnej korespondencji (grypsów). ^ metoda kontroli ograniczała możliwość przetrzymywania żywności ty* paczek nie mogła przekroczyć 2 kg, chociaż w przypadku więźniów polityk nych nic robiono problemów, gdy paczki ważyły więcej. W pierwszym o|J sie niepodległości godzono się również na przesyłanie paczek przez organ,> cje społeczne i osoby obce dla więźnia. Poszerzało to znacznie zakres po^ cy niesiony osadzonym. W latach trzydziestych administracja przyjmow* jedynie paczki nadesłane od najbliższej rodziny: rodziców, rodzeństwa, ci. Inne przesyłki były odsyłane bądź konfiskowane.

Normę żywieniowądla osadzonych określono w kaloriach. Aresztów^ i skazani niepracujący mieli otrzymywać dziennie jedzenie liczące 2000^ lorii (od stycznia 1923 r. 2400), pracujący 3000, a chorzy 4000¹². Kierom nictwo więzień, mające ciągłe kłopoty z nabyciem potrzebnych produktów w zasadzie dbało tylko o to, aby zgadzała się obowiązująca norma kalorii nie przejmując się zbytnio smakiem podawanych potraw. W efekcie w wieh więzieniach doprowadzało to do wyrzucania znacznej ilości pożywienia Wykorzystywali to niekiedy naczelnicy, zakładając na odpadkach hodowlą trzody chlewnej na własny użytek.

Analiza zachowanych jadłospisów wskazuje, że więźniów karmione głównie: ziemniakami, pęczakiem, kaszą, kapustą. Wytyczne w sprawie wy. żywienia pozwalały na zamianę niektórych produktów, na gorsze, a więc masła na smalec, kaszy na krupy, herbaty na cykorię, mięsa na łój. Żywność dla więźniów zakupywana była na zasadzie przetargów, w praktyce wielu naczelników zawierało umowy z firmami, głównie żydowskimi, które dostarczały produkt tani, ale najgorszego gatunku.

Konieczność maksymalnego oszczędzania, zwłaszcza w sytuacji wojny z Rosją, spowodowała, że zdecydowano się na likwidację dyrekcji okręgo wych¹³. Ich funkcję przejął Departament Kamy Ministerstwa Sprawiedliwości. Życie wykazało, że decyzja ta w sposób niekorzystny wpłynęła na pracę więzień, szczególnie na prowincji. Inspekcje pracowników departamentu były rzadkie, co dawało naczelnikom sporą swobodę w postępowaniu z osadzonymi.

„Przepisy Skokowskiego” traktowano jako przejściowe. Na polecenie ministra Bolesława Sobolewskiego pracowano nad nowym, typowo polskim,

¹²    Kalendarz Służby Więziennej, Warszawa 1928, s. 88.

¹³    J. Zakrzewski, Pierwsze pięciolecie..., s. 46.

regułami „...nie w) po!skieg< Koni< rzędu, jal sam B. 5 1922 r.,j sy dla wi< zieniach Wym nych z eg h urn ani u i obowią źniów os charakte których ] Przep osoby pr: tycznych zani pra\ 29 Przej przestęp części F Wsz zobowi nia zas; scy zot przetre

gry- Pi

ne do ( mywa Ai nauki rzyst; musi

w

jjj

żnió’

48