DSCF5085 (2)

jako efekt kontrastu dziecięcej naiwności z grozą ich otoczenia, a\e jako motyw silnie uwypuklający trudną sytuację wewnętrzną „pani"-dzieci są dla niej pierwszym zetknięciem z konsekwencjami zbrodni, budzą wyrzuty sumienia, a zmieszanie, w które wprawia ją ich. pytanie, wypływa nie ze strachu przed ujawnieniem zbrodni (nie trudno wszak było okłamać dzieci), ale z uświadomienia sobie ciężaru tajemnicy, która obarczać będzie odtąd jej umysł, ze zrozumienia, że w atmosierze kłamstwa żyć już będzie wiecznie, że nie raz jeszcze przyjdzie jej odpowiadać na takie pytania (w podobnej sytuacji wystąpi o kilkadziesiąt wierszy dalej, przy powitaniu z braćmi), że każde spojrzenie na dzieci przywodzić jej będzie na myśl ich ojca.

I chociaż dzieci zapomniały, „pani zapomnieć trudno":

...bo często w nocnej porze Coś stuka się na dworze,

Coś chodzi po świetlicy.

„Dzieci — woła — to ja to,

To ja, dzieci, wasz tato\“

⁴⁹ Por. Niemcewicza Dzieci tu lesie, Bajki i pomieści, 1820, t. 11, "Witwickie&o Sielanka, Jasio i Haneczka, „Pamiętnik 'Warszawski”, 1822, t. I, s. 316—811, Ii. Siyt-my, Zdanek i Helina, „Dziennik Wileński”, 1818, t. I, s. 186—196, Konstanty M. Br a’ i siostra, „Wanda“, 1823, s. 162p—163 i in.