DSCN0070 (4)

o wpływ cywilizacji na kształtowanie się przyrodzonych W    . , . , „ .    ,    , . .

,    ,    ,    /, .    ,    . ,    vrj ^jvuiy/namienny jest me tylko ton apoteozy, ale też sposób

naturalnych wartości ozłowieka.    r. . .__,    ^J    ,_ V ,    , ^

_    _a    _    . ,, , . I j©j sformułowania — przez porównanie do staroźyt-

klasycyzmu. |

Dzięki dyskusjom filozoficznym wyspy szczęśliwe

Rząd pierwotny, prawa naturalne omawia Montaigui _nych _ _{8toaowany przez zwo}ienników folkloru epoki na przykładzie Francji Antarktycznej, tj. Brazyln. M i_rlnavnTr-_TY1„

złotego wieku zastąpiony został opisem reportażowym:

zdaje mi się bowiem, że to, co poznajemy z doświadczeń wyłaniają się w swoim kolejnym obrazie: modelu spo w tych narodach, przewyższa nie tylko wszystkie malowidła,: JecznegO, filozoficznej utopii. » jakimi poezja upiększyła wiek złoty, i wszystkie jej wymysły w celu wyobrażenia szczęśliwego bytowania, ale zgoła pojęcią i nawet pragnienia filozofii.¹⁹

Wróćmy do książki Cocchiary, by wydobyć z niej początkowy ciąg dyskusji o dobrych dzikusach. W roku Il609 wychodzi w Paryżu książka Marka Lescarbot, Essai* udowodniły, że marzenia o społecznej harmonii sisłoire de la Kornelie France. Jest w niej próba po-i naturalnej szczęśliwości nie należą do kręgu legend równawczej syntezy historycznej, lecz mieszczą się w kategoriach rzeczywistości, współ*

czesności i są tylko realizacją innych, naturalnych form Idealizując dzikusa, Lescarbot nie usiłuje przedstawić jakiejś

modelu społecznego. Antyfeudalna, polemiczna intencja!    Arkadii.on po prostu zestawia dwa światy-nasz

.    ,    ' .    .    .    _. ,    .    .    I świat i świat dzikich, ,1 to wyraźnie na niekorzyść pierwszego.

eseju o kanibalizmie jest oczywista, me tylko w jegoj _{n€hcecie wied2ieó} _ _{pyta 0n}__dlacJ6g0 ^ ^ _szczęśliwi

Ogólnej wymowie, lecz także W próbach spojrzenia na i żyją jak gdyby w złotym wieku? Dlatego że nie istnieje u nich Europę okiem dzikusa (np. zdziwienie dzikusa oglądajmojoji twoje. U nas, Europejczyków, we wszystkim istnieją jącego społeczność sytych i wychudłych Z głodu), CZw ^rozdźwi§ki, u dzikich na odwrót: zgodność jest podstawowym .    .    .    . . , \    .    , .' , ., . ,    ttr_n„„¹ czynnikiem życia. Europejczyków dręczy chełpliwość i ambicja —

w ironicznej pomcie kończącej apologię dzikich: „Wszy-j^ _dozn^ ^Uw cienia i dlatego s, szczęśliwi.-»

Tę koncepcję historiozoficzną odnajdziemy w sto lat

stko to brzmiałoby wcale do rzeczy, powie ktoś, aloH cóż, kiedy nie noszą pludrów!“ ¹⁰ Zatrzymajmy się jeszcze przy warsztacie eseisty, był później w Nomeau voyage dans VAmirique Septentrionale zwrócić uwagę na pewne zabiegi pisarskie doniosłe dla barona La Hontana. Jest to koncepcja silnie związana czasów przyszłych. Montaigne interesuje się rękodziełem^ filozofią społeczną ronesansu. Warto tu przypomnieć, dzikich, wyposażeniem i budową chat, narzędziami,|że model społeczny postulowany przez Modrzewskiego pożywieniem, zajęciami jako tematem rozważań, stosujew De repuhlica emendanda w r. 1551 opiera się właśnie wywiad, wreszcie dokonuje analizy fragmentów pierona harmonii społecznej²², jako podstawowym czynniku wotnej poezji, pieśni. Z analizy pieśni jeńca wnioskujejżycia („graiia reconcilianda¹¹), i wspomina o trzech za-o prawach wojennych plemienia, cytuje też pieśń mi-jpójczych cechach społeczeństwa: ambicji, chciwości łosną Jaszczurko, zatrzymaj się, jaszczurko... (z tegor cPbytku.²³ Idee te pojawiają się też w lewicowych źródła tłumaczył ją później Goethe) z następ u j ący tó^l^zy dłach ruchów reformacyjnych. komentarzem: „Owo dosyć jestem obyty z poezją, aby -^Pojawienie się dobrego dzikusa nie przerwało życia ocenić, iź nie tylko nie ma nic barbarzyńskiego w te ^^awny^c^    Średniowieczne fantazje są nadał żywe

imaginacji, ale że jest ona wręcz anakreontyczna.⁴¹j i;jeszcze w drugiej połowie XIX wieku, a więc zaledwie