DSCN1959

r

Hyc. 1. Kolczyki. Gościeradz — 97 (a). Dąbrowo — 51 (b). Skórcz — 272 (c). Malentyn — 176 (d). Jodłowe — 111 (e). Chwarzno — 45 (f). Zagórze — 340 (g). Matamia — 178 (h). Igrzyczna — 105 (i). Gdynia-Oksywie — 74 (j). Pręgowo — 239 (k). Szemud — 300 (1). Dzięciolec — 61 (m, n). Sośnica — 279 (o). Bugaj — 28 (p.)

no wiły element bogatszych ozdób uszu, zdecydowanie przeważają egzemplarze wykonane z brązu.

1.2. Paciorki szklane, od momentu pojawienia się w Europie Środkowej ich pierwszych egzemplarzy we wczesnej epoce brązu (Harding 1971), stanowią jeden z najbardziej rozpowszechnionych artykułów importu napływających coraz to obfitszymi falami również na obszar Polski. Szczególnie licznie pojawiają się na stanowiskach kultury łużyckiej w okresie halsztackim. Cmentarzyska, osady, skarby dostarczyły tysięcy egzemplarzy tych ozdób występujących na całym obszarze zamieszkiwanym przez ludność kultury łużyckiej. Szczególne jednak zagęszczenie spotykamy w Wielkopolsce, gdzie napływają one wraz z licznymi w okresie halsztackim importami metalowymi z Italii i strefy wschodnioalpejskiej (Pieczyński 1954; Łuka 1957—69). Wystąpiły tu one na około 60 stanowiskach kultury łużyckiej (Durcaewski, Olczak 1966, s. 62—63; Cofta-Broniewsłca 1979, s. 28, ryc. 2). Wyraźna ich koncentracja widoczna jest na stanowiskach skupiających się u ujścia Prosny do Warty oraz nieco na zachód, na północ od Warty. Łącznie, na stanowiskach kultury łużyckiej datowanych na okres halsztacki, w Wielkopolsce wystąpiło blisko 2000 paciorków szklanych, w tym ponad 1400 niebieskich, niezdobionych, ponad 310 niebieskich zdobionych liniami falistymi zygzakowatymi lub oczkami ze szkła innej barwy, oraz około 240 paciorków żółtych, zielonych, oliwkowych, błękitnych, szarych, czerwonych (Dur-czewski, Olczak 1966, s. 59). Niestety, brak analiz porównawczych dla pozostałych obszarów zajętych przez kulturę łużycką uniemożliwia określenie stopnia reprezentatywności materiałów | terenu Wielkopolski dla całości kultury.

188

1