DSCN7052 (2)

Czy, jak duch dobry, jego snu pilnuje?

Zegar wybija dwunastą północną.

—    »Czego to, gdzie to dzwony uderzyły Porwał się nagle rządca przebudzony.

590 — »Zdalo się- tobie; to zegaru dzwony«.

I oczy rządcy znów się snem zakryły.

Ale poczwara, przeczucie złowrogie Pod snu zasłony złośliwie się wkrada,

I z bezzasadnych cierpień duszy rada,

695 Niewieścią w mężu ciągle budzi trwogę.

—    »Czego to trąby tak nagle zagrały ?«

—    »Ach, Pan Bóg z tobą! świat, jak umarł, c »To zabrzęczała mucha obudzona«.

I znów, od zmysłów popłoszone zgiełku, eoo Cichnące czucia wróciły do łona;

Tak zgraja piskląt, od kani spłoszona,

Tuli się ufnie w matczynem skrzydełku.

Usnął. Rządczyni wciąż mruga powieka;

Jak góra westchnień ciężkie dla niej łono;

606 1 serce rwie się, jakby je męczono,

I pot gwałtownych miotań ją ocieka.

Cóż to tak przykro podrażnia jej oczy? Czegóż pot mdłości z jej się lica toczy?

Jakaż na pierś jej mogiła się tłoczy?

6io Czy to nie szatan igra z nią w beźeśnie,

By owoc, którym pierś przckt^tą pTOdni, Wykołysany jej myślami wcześnie,

Stanął dojrzały na skinienie zbrodni ?

Jaśniej i jaśniej błyszcząca źrenica,

6i6 Razem, w powiece, pełno się rozświeca. Podniosła głowę;... wyżej, jeszcze wyżej.

Zyzem nasamprzód przeszyła śpiącego;

Potem swe oczy do ócz męża zbliży,

I długo, trwożnie, bada ruchów jego:

Ostrożną ręką serca w piersi bada:

Na piersi jedna, skryta druga ręka.

Patrzy na oczy, wstaje i usiądą.

Znalazła serce, wstaje i uklęka.

Mignęła w ręku błyszczącemu żelazem.

B& Mąż się obudził i zawołał razem:

»0 jakże sny mię strwożyły niemiło!

»Jakby się w zamku razem zapaliło,

: »Taką mniemałem widzieć błyskawicę.

F »A twoje czego tak błądzą źrenice ?

«so» Ciebie zmieszało moje pomieszanie.

[ »Był to sen tyłko. Prawda, sen niemiły:

' »Ałe te myśli, co mię w dzień kłóciły, p »Wróciły na noc. Spij już, śpij, kocbanie«.

A więc usnęli. Biada temu, biada!

1M5 Kto nazbyt ufny w trwoźną cnotę ludzi, Przy swojem sercu, w swem łożu układa K Serce ^zatrute śmiertelną obrazą.

| Usnął; a w ręku małżonki żelazo.

Bóg-że wie, kiedy i gdzie się obudzi!

17.

«o Pono nie we śnie rządcy biły dzwony,

Nie we śnie rządcy trąby grały głośno,

Nie we śnie rządcy płonęły pożary:

Trudno jest poznać śród nocy zgęszczonej, Ale nad miastem jakieś dymy rosną ais I, zasłyszane, wrą tam jakieś gwary.