DSCN7067

128

Spuścił się z dębu na skrzydłach sokoła,

Na szumie wichru przemknął się przez U:, Już pod bajrakiem, i już hasło daje. v||

12.

Poznała hasło kozacza drużyna,

W gęstwie bajraku dotychczas drzymiąca. Lekkie gwizdnienie biegać wkrąg poczyna I ciszę zmroku powoli zamąca, —

Ale nie głośniej, jak szum między drzewy,

Gdy wstaje chmura nawalnej ulewy, uo Prędko, spokojnie wszystko się odbywa;

Bo i pochodu młodzież niecierpliwa I atamana rozkaz wykonywa.

Nie śmie złowiony koń zadzwonić w pęta;

Nie śmie stal brząknąć do boku przypięta; 1 Natrętna innym, gałązka przydrożna Kozaczej czapki nie dotknie, ostrożna.

A z jaką ciszą do zbroi się brali,

Z taką, już zbrojni, z lasu wyjechali.

Czekał ataman, kołpakiem omglony; tóo Pod atamanem kopal ziemię wrony,

Dal znak, mołodcy obwiedli go kołem; Podniósł kołpaka, powiódł śmiałem czołem: oPanowie bracia, czas nam ruszyć dalćj!

»Droga daleka, gwiazda się już pali,

4» »A zamek czeka z łóżkiem i wieczerzą!

»Więc z Bogiem naprzód! niech koń w pęcie < »A noże we rdzy niech dłużej nie leżą. w. 433 Jut pod bajrakiem — ob. przyp. do w. 341 C w. 438 w pierwodruku: »Ale nie głośniej nad szumu w. 447 do zbroi się brali - w pierwodruku: do bron

f _Szlak wiemy dobrze, choć się niebo chmurzy. ,Aby dłoń sprawna i pika niekrucha,

;,To za godzinę do Dniepru popłynie

,W djable ochrzczona niewiernych psów jucha!

»Naprzód, kozacy! spoczniem po godzinie!*

| nie chcąc dłużej rozwlekać się słowy,

Pokazał ręką na ogień zamkowy;

Świslnął, i wprzód się wysunął, aż miło,

A wojsku chęci we dwoje przybyło.

13.

Niezbyt daleko jeszcze odjechali,

I widać jeszcze przez mroku zasłonę,

Gdy śpiew się ozwał w międzyleśnej dali. j|Zwrócono oczy i uszy w tę stronę: i Pieśni znajome, ich słowy złożone.

K Patrzą ciekawi, co się dalej stanie,

I Patrzą do lasu: ucichło śpiewanie;

I Aż i dwóch jezdnych, szlapiąc wolnym krokiem, ■m Zamajaczyło między szarym zmrokiem.

1 He w ciemności dopatrzeć się można,

1 Kozaczą burką opięci się zdają I I długie piki, zda się, w ręku mają. i Ale we wszystkiem trzeba iść z ostrożna: woNa znak Nebaby czterech wyskoczyło, i Rozpoznać zbliska, coby to tam było.

U.

A

Już powrócili; dobrze się sprawiono. „To niedobitki, ojcze atamanleł

^BkfdiwieiyAłki: ZSlBMi Knn.) _