DSCN7365 (2)

76 KORNEL UJEJSKI; WYBÓR POEZJI

Choć skryła mogiła mnie węgli i siark,

Nie ścielę w popiele przed tobą mój kark,

Lecz w twoje otchłanie Jehowo-sza tanie

⁴⁰ Wyrzucam przedśmiertny — śmiech!

głos piaty

Ogrody! gdzie młody bujałem śród drzew,

Gdzie głośno, miłośno brzmiał dziewic mych śpiew Nie ujrzę was więcej!

I śpiewy dziewczęce ⁴⁵ Ogłuchły przy ryku burz.

Nim zginę, obwinę się płaszczem — ja król! Dziewczęta, chłopięta, przytłumcie wasz ból,

Tu do mnie, tu do mnie,

Rozkosznie, przytomnie,

” Obsypcie mnie liściem róż.

Na łona ramiona zarzucam jak wąż —

Hej czary, puchary! hej harfy nawiąż!

Skry lecą — dym krztusi,

Kto ogień przydusi,

” Dostanie mej ziemi... ćwierć!

Popiołem padł kołem tłum wiemy mych sług,

I wyżej i chyżej żar czepia się nóg,

Na pomoc! ha, płonę!

Zerwijcie koronę,

^M Co pali skroń moją... śmierć!!

GLOS LOT A

Spokojny śród wojny wprzód kroczę jak w śnie,

Choć płomień swój promień ku drodze mej gnie,

To żądło płomienia Od mego odzienia ** Sykając ucieka wstecz.

Gdzie zwrócę, a rzucę zaklęcie mych słów,

Blask zmierzcha — i pierzcha tam bladych sto głów, Gdzie spojrzy me oko,

To dymy się wloką ⁷⁰ Daleko ode mnie precz.

Przewodnią pochodnią jest dla mnie ten gród,

Dla wiary bez miary wypełnia się cud,

Kto bożym wybrańcem,

Za cnoty swej szańcem ⁷⁵ Bezpiecznie ma w ogniu iść.

Straszliwy a mściwy Jehowy jest sąd,

Dla złego gniew jego, oh! sroższy niż trąd.

Choć złość się rozwinie,

To mamie zaginie ⁸⁰ Jak zwiędły w jesieni liść.