DSCN7931

62

całym Pojezierzu Suwalskim wynosiło w 1985 r. 15,3 na 100 km². Średnia wielkość rodziny zasiedlającej stare stanowisko wynosiła 5,5 bobrów. Nowe stanowiska były zasiedlane przez średnio 2,4 osobniki. Średnia ze starych i nowych stanowisk wynosiła 3,7 osobników (wszystkie dane za Żurowskim i Kasperczykiem, 1986). Zagęszczenie populacji suwalskiej osiągnęło już poziom pojemności środowiska. W takich warunkach tworzenie nowych par po stracie jednego partnera lub zajmowanie wakujących stanowisk przez nowe pary następuje szybko.

W Szwecji zagęszczenia w dwóch regionach wynosiły 0,06 oraz 0,10 stano-wiska/km² w 1976 r. oraz 0,17 i 0,20 stanowiska/km² w 1986 r. (Hartman, 1994).

W Ameryce Północnej zagęszczenia stanowisk bobrowych są jeszcze większe i osiągają maksymalnie 300/100 km² (Jenkins i Busher, 1979). Zwykle jednak w korzystnym środowisku zagęszczenie to wynosi od 40 do 80/100 km². Średnie zagęszczenie aktywnych stanowisk bobrowych w Minnesocie w ciągu 5 lat wynosiło 72/100 km² (od 58 w 1981 r. do 86 w 1985 r.) i wzrastało w średnim rocznym tempie o 9% (Fuller i Marki, 1987). Minnesota jest stanem, w któ-» rym występują wilki i wspomniane zagęszczenia są umiarkowane do wysokich. Zagęszczenia w Kanadzie wahają się od 10 do 12/100 km², chociaż w środkowej Albercie minimalne zagęszczenie wynosiło 350 stanowisk/100 km². Na Isle Royale w Michigan wahało się od 15 do 53/100 km² w okresie 20 lat. Zagęszczenia na półwyspie Kenai na Alasce wynosiły mniej niż 2/100 km².

Pojemność środowiska Łotwy (64 000 km²) szacuje się na 150 000 bobrów, tzn. 2-3 osobniki/km², czyli 200-300 bobrów/100 km². Obecna populacja bobrów na Łotwie liczy ponad 50 000 osobników. Balodis (1995) szacuje, że do 2000 r. powinno ich być 100 000.

Migracje

Bergerud i Miller (1977) klasyfikowali dalsze przemieszczenia bobrów do jednej z czterech następujących kategorii: 1) przeniesienie się całej rodziny na inny zbiornik wodny w obrębie dotychczasowego terytorium, 2) włóczęgi osobników jednorocznych, 3) rozprzestrzenianie się dwuletnich bobrów w celu znalezienia nowych stanowisk i 4) rozmaite przemieszczenia dorosłych bobrów - prawdopodobnie po stracie partnera. Najdalsze wędrówki podejmowane są przez rozpraszające się dwuletnie zwierzęta (Beer, 1955) wewnętrznie motywowane do opuszczenia terytorium rodzicielskiego. Nie stwierdzono żadnego agresywnego zachowania w obrębie rodziny związanego z opuszczaniem jej przez osobniki młodociane. Emigrujące osobniki czasami wracają na krótko do rodziców. f W przeprowadzonych w Polsce reintrodukcjach większość zwierząt pozostawała w miejscu uwolnienia. Tylko 5% reintrodukowanych par podjęło dalsze

wędrówki na odległość ponad 50 km od miejsca wypuszczenia. Pozostałe me przemieszczały się lub przeniosły się od 1 do 20 km. Wszystkie dalsze wędrówki wystąpiły wówczas, gdy bobry uwalniano na większych rzekach, jak Drwęca, Wieprz i Tanew (Żurowski i Kasperczyk, 1988). J

Bobry znad Elby przemieszczały się średnio na odległość 26 km (Heidecke, 1984). Natomiast w Szwajcarii większość osobników wędrowała na odległość 10-20 km od miej sca urodzenia, chociaż sporadycznie migracje odbywały się na odległość do 120 km (Stocker, 1985).

W Kanadzie bobry odławiano, zaopatrywano w radionadajniki i uwalniano w nowych miejscach. Stwierdzono, że uwolnione zwierzęta wędrowały średnio na odległość 18 km. Najdłuższa wędrówka obejmowała 66 km w linii prostej (Courcelles i Nault, 1983).

Bobry oznakowane i uwalniane w miejscu schwytania przemieszczały się na odległości od 19 km (Leege, 1968) do 241 km (Libby, 1957). Natomiast średnia odległość przebyta przez 472 przesiedlone i ponownie odłowione bobry kanadyjskie wyniosła 7,4 km (Knudsen i Halle, 1965).