DSCN8205

Biebrza - bobrów

Teren wokół strażnicówki oznaczono tablicami „Rezerwat bobrów”, mimo iż taktycznie rezerwatem nie był. Niestety w latach 70-tych, kiedy wokół osad bobrowych ustawiono tablice ostrzegawcze, ruszyła inwazja łudzi z zewnątrz. W niedługim czasie siedziba strażnika bobrów została otoczona pierścieniem naprędce skleconych bud, a kilka przedsiębiorstw ulokowało nieopodal po kilka domków letniskowych. Hałas kapiących się, jazgot motorówek oraz wędkarze, kajakarze, z których - jak wspominał P. Lechociński - „prawie każdy zatrzymywał się i niekiedy trzepał wiosłem po dachu bobrowego domostwa, by zwierzę wynurzyło się i pozwoliło obejrzeć. Takie zachowanie turystów nie odpowiadało bobrom. Nic więc dziwnego, że na obszarze niby chronionym pozostały tylko trzy rodziny”. Pomimo licznych raportów Pana Lechocińskiego o ustanowienie formalne rezerwatu nigdy do tego nie doszło. Na szczęście, nie tylko bobrów, w 1989 roku powołany zostaje Biebrzański Park Krajobrazowy, a w 1993 Biebrzański Park Narodowy. W niedługim czasie, dzięki zdecydowanym działaniom Dyrekqi Parku, chaotyczna zabudowa znika. Pozostaje jedynie „osada Bóbr”, w której mieszka strażnik Parku. W sezonie funkcjonuje też pole namiotowe, które jest pod ciągłym nadzorem. Nad fosę powróciła cisza i bobry, które niekiedy dają się obserwować turystom, a o ich stałej tu obecności świadczą zawsze świeże zgryzy. Na podstawie obecnych szacunków populację bobrów w Parku ocenia się na około 200 rodzin, czyli 740 osobników. Według -, profesora Dzięciołowskiego w 1996 roku, w polskich parkach narodowych żyło ok. 1500 bobrów. Oznaczałoby to, że w tym czasie w Biebrzańskim Parku Narodowym żyła potowa populacji bobrów występujących w polskich parkach narodowych. Obecnie, bobry można spotkać niemal w każdym miejscu Biebrzańskiego Parku Narodowego, nawet z dala od wody. Niecodzienne zdarzenie miało miejsce wieczorem 1 czerwca 2009 roku. Tak jo opisał Piotr Rode na podstawie relacji Piotra Godleskiego. „Grupa studentów biologii UwB wracając do bazy terenowej Instytutu Biologii w Gugnach zauważyła na szosie Trzcianne - Gugny siedzącego bobra. Po zatrzymaniu samochodu postanowili się do niego zbliżyć. Gdy podeszli na odległość poniżej 10 m „spokojny” zwierzak nagle zaszarżował w ich kierunku z agresją „średniego psa”. Najbliższą osobę chwycił łapami za nogę i wgryzł się zębami poniżej kolana. Konieczna stała się interwencja chirurga, komplikacje z gojeniem (łącznie z martwicą części tkanek wokół rany) / seria zastrzyków przeciw wściekliźnie! Krewki bóbr nie zamierzał wcale oddalać się z miejsca zdarzenia. Po kilkunastu minutach, po udzieleniu pierwszej pomocy w bazie - w trakcie transportu do szpitala poszkodowanej - studenci zauważyli, że ze zwierzakiem próbowała zaznajomić się następna grupa turystów. Po ostrzeżeniu nastąpiła błyskawiczna ewakuacja”.

Całkiem inne doświadczenia z bobrami opisała Pani Renata Zalewska w pierwszym numerze Biebrzańskich Wieści, w artykule pod tytułem „Bóbr - czy taki straszny?". W artykule czytamy: „Wszystko zaczęło się prawie pięć lat temu, kiedy to chcąc przeprowadzić się w okolice Biebrzańskiego Parku Narodowego znalazłam z mężem przeurocze siedlisko, w którego centrum znajdował się dziki staw. Przez pierwsze tygodnie nie wiedziałam, że kupiliśmy siedlisko z lokatorami. Jednak któregoś wiosennego wieczora, gdy nad brzegiem naszego pięknego stawu snuliśmy plany na temat zorganizowania w tym miejscu gospodarstwa agroturystycznego, bobry postanowiły uświadomić nas o swojej obecności. Nagle jeden z nich uderzył o lustro wody. Głośny plusk miał być oczywiście alarmem dla reszty rodziny o zagrożeniu znajdującym się na zewnątrz. - Zobacz to Bóbr! - krzyknęłam przerażona. I w tej chwili romantyzm ustąpił miejsca przerażeniu. Bo przecież bóbr to szkodnik, olbrzymi wszechobecny szczur, natrętny dewastator, który wszystko mi zniszczy, zetnie w pień i zatopi teren dookoła. Musi zniknąć z mojego gospodarstwa, natychmiastl Jeszcze nie wiedziałam jak go usunąć, ale jedno było jasne: albo ja i moje plany ogrodnicze, albo bóbrI (...) W miarę upływu czasu zaczęłam przyzwyczajać się do widoku dzikich bobrów, a postanowienie rozstania z nimi powoli rozpływało się we mgle. One również szybko przywykły do odwiedzin i widoku człowieka. (...) Życie z dzikimi zwierzętami nauczyło nas nie tylko wzajemnej tolerancji do siebie, ale dało również mnóstwo korzyści wynikających z bliskiego sąsiedztwa. Bobry stały się Głowna atrakcja mojego gospodarstwa agroturystycznego i przyciągają swoja obecnością tłumy turystów spragnionych spotkania z nimi. Nawiązałam również współpracę z przewodnikami po Biebrzańskim Parku narodowym, którzy chętnie przyprowadzają do gospodarstwa grupy przyrodników. Szczególnie turyści z zagranicy chętnie zostawiają „euro" w zamian za wrażenia, jakie doznają w bobrzym obserwatorium. (...) Oprócz materialnych korzyści oraz olbrzymiego wkładu w reklamę gospodarstwa zawdzięczam bobrom również rozpoznawalność wśród miłośników przyrody biebrzańskiej. Często spotykam się z przedstawianiem mojej osoby nie z nazwiska, wykształcenia, czy z zawodu, ale w sposób prosty i czytelny, a dla mnie samej bardzo sympatyczny: „... to ta Pani co ma bobry ... (Czasami zastanawiam się czy to ja mam bobry, czy raczej bobry maja mnie. W końcu były w miejscu naszego wspólnego zamieszkania dużo wcześniej ode mnie)". Tak więc stosunki pomiędzy działalnością bobrów, a działalnością ludzi nie zawsze są antagonistyczne. Tu, nad Biebrzą, mamy wiele przykładów, kiedy współżyjące populacje odnoszą korzyści.