DSCN9537

LIRYKI I INNE WlEHSZE

Gdy przy twoim srebrzystym i bladym promieniu Pod gruszą na darniowym spocząłem siedzeniu.

Wilia się wydawała jako śrebrne błonie,

Zefir przyjemny kwiatów niósł w powietrzu wonie,

Rybacy w łódce czyste przepływali wody 95

1 z radością ryb pełne ciągnęli niewody.

Ich głos echa bliskości w ciągłe wprawiał grzmienie,

Nad wodą tu [i] owdzie błyskały płomienie Ogniów, które po dziennej chcąc odpocząć pracy Zapalili do Niemna płynący wieśniacy: ¹⁰⁰

Jak ten wieczór był piękny! lecz losie okrutny:

Byłem wesół — nazajutrz nieszczęśliwy, smutny.

Lecz cóż to? jakież słychać płacze i kwilenia?

Jakież łzy, jakież smutne spostrzegam odzienia?

To człowieka w wieczności prowadzą ustronie, ¹⁰⁶

Co uwielbian za życia, opłakan po zgonie,

Co był sierot, ubogich [i] przyjaciół wsparciem,

Co nie mógł ścisnąć dzieci przed powiek zawarciem.

Tłumy ludu się snuły w milczeniu głębokiem,

Każden z wlepionym w trumnę, łzami zlanym okiem ¹¹⁰Chce choć raz jeszcze miłe odebrać spojrzenie,

Co osładzało troski i nędzy cierpienie.

I ty wtenczas, księżycu, przyjemnie jak zorza Zabłysnąłeś wśrzód nieba pysznego przestworza:

Chmury się rozstąpiły na twoje skinienie, ¹¹⁵

Zdawało się, że nieba otwarłeś sklepienie,

A oświeciwszy trumnę śrebrzystym promieniem,

Zdałeś się w niebo wznosić jego duszę z drżeniem.

Lecz księżyc zaszedł, struna zerwała się z brzękiem, Ostatnim konającym żegnając mnie jękiem. ¹²⁰

1825 roku, 20 marca.

MELODIA PRZEZ TOMASZA MOORA

POŻEGNANIE

Bądźcie zdrowi 1 Lecz kiedy nadejdą te chwile,

W których gaje wieczorem zabrzmią pieniem tkliwym,

Myślcie o tym, co z wami przepędzał je mile,

Co smutków zapomniawszy, z wami był szczęśliwym.

2

Choć powrócą cierpienia, choć znikną nadzieje,

Co mu słodziły życie zatrute goryczą,

Zawsze w nim szczęścia tego pamięć zajaśnieje,

Które go przy was myślą łudziło zwodniczą.

A gdy w wieczór przy uczcie wesołość powstanie,

Gdy radość znowu w sercach zaszumi i w winie, Gdziekolwiek wtenczas będę, w jakimkolwiek stanie,

Zawsze z wami ma dusza będzie w tej godzinie.

Waszą radość podzieli, zabawi się z wami,

Wróci, waszej radości jaśniejąc promieniem,

Szczęśliwym będę, kiedy czuły głos z westchnieniem Powie: „Czemuż go teraz nie ma między nami?“

Choć powrócą cierpienia, choć się los obburzy,

Są pamiątki przeszłości, których los nie wzruszy,

Które wśrzód cierpień życia, wśrzód czarnych trosk burzy Obraz znikomy szczęścia rodzą w naszej duszy.