DSCN9575

LIRYKI l INNE WIERSZE

Otoczywszy się żywym w Komnacie Królowej,

I dalej korytarzem trumnianego ula    *

Pełznąc, o baczyłem się w Sali trupa Króla,

Blask pochodni się lekko po ścianach rozpłonił.

Sarkofag próżny — ręką uderzyłem — dzwonił Jak rzecz pusta...

Wyszedłem z granitowej skały Jak senny, zadziwiony dniem, co świecił biały,    ¹⁰⁰

Palm zielonością, piasków oświeceniem złotem,

Westchnąłem z głębi piersi... za niczym... a potem Obróciwszy się, czarne zapytałem guidy,

Gdzie — którędy się idzie na szczyt piramidy?

Pokazali mi lewy brzeg nierówno zlany    ^I0S

Z ciemnej, nie oświeconej promieniami ściany.

Przemierzywszy, jak czynią podróżni roztropni,

Wielkość każdego — mnogość do przebycia stopni,

Wiedząc, jak się grobowce pod nogami kruszą,

Arabom się oddałem ciałem, Bogu duszą.    ¹¹⁰

Z dwóch Beduinów tylko mój orszak się składał,

Każdy na wyższy kamień wskakiwał, przysiadał I podawał mi ręce... i tak szedłem długo.

Raz mi kamień był stołem, drugi raz framugą.

Trzy a zaledwie z dołu widziane szczelinki    ¹¹⁹

Były jak trzy komnaty, na trzy odpoczynki.

W głowy zawrocie juzem nie pomniał, gdzie idę,

I tak wszedłem na pierwszą w kwiecie piramidę.

NA SZCZYCIE PIRAMID

Jak dwaj czarni z białymi skrzydłami anieli,

Dwaj Arabi na rogach pomnika stanęli,

Ja na głazie najwyższym... Chciałem zebrać wzrokiem Cztery ściany spadzistym lecące potokiem I nie mogłem ogarnąć — bo na to potrzeba    «

Być słońcem — i na królów groby patrzeć z nieba.

Arabi stali cicho — za nimi zwierciadłem

Był sklep błękitu — w niebo spojrzałem i siadłem

Patrząc na różnych wkoło napisów kobierce.

Cicho — zegarek słyszę idący — i serce...    ¹⁰

Czas i życie. Spojrzałem na błękit rozciągły,

Świat przybrał kształty Bogiem widziane — był krągły.

Z dala Kair... Nil... łąki... daktylowe laski...

Bliżej — pustynia... złotem oświecone piaski...

Bliżej trzy drzewa, figa, pod nią cienia chłodnik,

A w nim stał mój osiołek i Arab przewodnik.

Patrząc na nich myślałem o mrówce ze srebra...

Bliżej — dolina piasku, cała w równe żebra...

Wichrem zmarszczona — i Sfinks, i grobowce białe — Ziemia widoma... wszystko dojrzane, lecz małe...

Inny widok na prawo, inna była scena:

Naprzeciwko Cheopsa stał pomnik Cefrena,

Tak że orzeł po równej krainie błękitu Mógł płynąć od jednego do drugiego szczytu.

Dwie piramidy wąwóz tworzyły głęboki,

A zachodniego słońca czerwone potoki Jakby falami ognia płynęły tamtędy,

Lejąc się przez grobowców utworzonych rzędy.

87