DSCN9561

LIRYKI I INNE WIEBŚZE

A Emir, gdy ogień ucichał armatni,

Ujeżdżał z rozpaczą, choć zjeżdżał ostatni.

Któż męstwa zaprzecza? gdy szczerby nić miecza

Powlekły jak perły różańca. ¹²⁰

A kiedy opuszczał kraj miły, rodzony,

Znów księżyc się wznosił na stepach czerwony.

„Leć prędzej po błoniu, odpoczniesz, mój koniu,

Gdy w ziemi staniemy tureckiej.

„O koniu! mój koniu, gdzie twoje zalety?

Czyś może się rozkuł deptając bagnety?

Czyś złamań w kul wiatrze? Stój, koniu, opatrzę,

Czy nie ma gdzie kuli zdradzieckiej?

„Ha zdrowy!... To dobrze, lecz jechać w noc trudno".

Więc chatę na stepach upatrzył odludną, ¹³⁰

Koń zimne gryzł kwiaty, a Emir wśród chaty Zmęczony zalegał na ziemi...

I zasnął głęboko — bo trud go osłabił...

Śpiącego od cara najęty chłop zabił,

I sztylet dziewicy do złotej głowicy ¹³⁵

W pierś nurzył rękami drzącemi.

O! czemuś, Emirze, nie oddał kindżała

Stepowej dziewicy, gdy zabić się chciała?

Dziś ona śpi w fali, lecz dar jej ze stali Na wieki w twym sercu zostanie.

A w Moskwie z dział bito na górze pokłonnej

I miasto się trzęsło od pieśni studzwonnej.

Cieszył się car ruski, że Emir Rzewuski W stepowym śpi cicho kurhanie.

W SZTAMBUCHU MARII WODZIŃSKIEJ

Byli tam, kędy śnieżnych gór błyszczą korony,

Gdzie w cieniu sosen, bożym strzeżone napisem,

Stoją białe szalety wiązane cyprysem;

Gdzie w łąkach smutnie biją trzód zbłąkanych dzwony; Gdzie się nad wodospadem jasna tęcza pali;

Gdzie na zwalonych sosnach czarne kraczą wrony:

Tam byli kiedyś razem i tam się rozstali.

A po latach wróconym ojczyźnie pielgrzymom Bławatkami gwiaździste kłaniały się żyta.

Jechali błogosławiąc chat wieśniaczych dymom,

Wszyscy pod jeden ganek... Matka, siostra wita Synów, braci, przyjaciół — są wszyscy! są wszyscy! Przy jednym siedzą stole, przy czarach nalanych;

A wczoraj tak dalecy — a dzisiaj tak bliscy.

I nikogo nie braknie, oprócz zapomnianych.

Młoda Maria do tańcu każe stroić lutnie I usiadła — spoczywa... Nagle do sąsiada Rzekła: „Ach, kogoś braknie!" — Tu podkówka utnie W takt mazurka. — „On umarł!" — sąsiad odpowiada. „Cichoż na jego grobie?" — „Słowików gromada Śpiewa na srebrnej brzozie cmentarza tak smutnie,

2e brzoza płacze".

Luty 1835, Genewa.