DSCN9590

LIRYKI I INNE witasz*

A złym ludziom utrapienie.

Epopeja — blaski — cienie, Cherubinów hymn ograny, Wypieszczony — wyśpiewany,

Ale mądry! ale wielki!

Hymn do Panny Zbawidełki...

Ciągła, ciągła epopeja,

A cudowna, tajemnicza,

A nieznana, a dziewicza,

A dźwiękami świat okleja,

A słowami dźwięczy wiecznie,

O! niebiańsko — o! słonecznie...

A tak błyszczy jak kometa...

Święty! święty to poeta,

Epopeja, śpiewa, dzwoni...

A do nieba oj wciąż goni,

W cherubinów patrzy lice,

Światy, słońca, błyskawice Ciągle nad nim się promienią, Ciągle dzwonią, słowa żenią... Światy w kwiaty — światów dzieje Układają w epopeję.

GS

1*

75

DO E...

Napiszę prosto, ponieważ słów chciałaś,

2e kto na walkę samotną, rozpaczną Patrzy tak zimno — tak jak ty patrzałaś —

I nieraz rękę podnosi niebaczną Zbroi, mieczami pobitej na ćwierci —

— Gdy śmierć wyniknie — będzie winien śmierci.

Gdyć powiedziano, że mię morskie fale

Porwały zimnych ramieniem obręczy,

Ty urągałaś się samotnej chwale,

Co w morzu gasła na kształt młodej tęczy,    ¹⁰

Ani myślałaś, że pieśni pogrzebne

Będą mi śpiewać Amfitryty srebrne.

Więc Nimfo! żadnym nie wzruszona echem,

Nawet tym, które śmierć o ludziach gwarzy,

Dziś pozdrowiona bądź bladym uśmiechem,

Uśmiechem nigdy nie widzianej twarzy —

Weź to za uśmiech spokojny człowieka,

Co w nim jest smutku — nie dojrzysz z daleka.

Paryż, 11 lutego 1841.

117