DSC�59 (2)

(tak się mówi); Rossini wydaje się fałszywy i cyniczny (wydaje się, więc jest podobny); Marcelinę Desbordes-Valmore ukazuje na twa-rzy dobroć, trochę głupawą, swoich wierszy; Kropotkin ma jasne oczy anarchicznego idealisty itd. Widzę ich wszystkich, mogę spontanicznie powiedzieć, że są „podobni”, ponieważ zgadzają się z moimi oczekiwaniami.

Dowód a contrańo: ja sam czuję się nieokreślony, amityczny, jakże więc mógłbym uznać się za podobnego? Jestem tylko podobny do siebie z innych moich zdjęć i tak można bez końca. Każdy jest zawsze tylko kopią kopii, realnej lub psychicznej (mogę tylko powiedzieć, że na pewnych zdjęciach mogę siebie znieść, na innych nie, w zależności od tego, czy znajduję siebie podobnym do obrazu, jaki chciałbym, aby był mną). Mimo pozoru banalności (to pierwsza rzecz, jaką mówi się o portrecie), ta wyobraźniowa analogia jest pełna dzi waczności: „X” pokazuje mi zdjęcie swego przyjaciela, o którym mi opowiadał i którego nigdy nie spotkałem. A jednak mówię sobie (sam nie wiem czemu):,,Jestem pewny, że Syl vain nie jest taki”. W gruncie rzeczy zdjęcie jest

173