DSC�44

•„ ™_prhów których uwieńczeniem była cykl artykułów o wyznawaniu ^hów.jc J    _La confessio_

jedna z trzech głównych    i_935i    _ _tam-

Z ?936^Pw^CT931-^r32 roku ukazało się w Paryżu 2 tomowe tłumaczeni francuskie La confcssion des peches). Tom pierwszy omawiał

'^°śX su

^iionegiiwesth'iyiawiiiigrzecłity^^religiaeh nowożytnych, nie doszło do skutku.    .

Wydaje nam się, że Pettazzoni nieprzypadkowo podjął tę właśnie problematykę - stanowiła ona bowiem (obok problematyki genezy i ewolucji idei Boga) jedną z osi zainteresowań katolickiej sokoły kulturowo-historycznej. Szkoła ta, dokonując inwersji przyjętego powszechnie ewolucjonistycznego schematu rozwoju religii (czyli negując sekwencję rozwojową religii od politeizmu do monoteizmu), musiała w jakiś sposób wytłumaczyć genezę swej „degeneracyjnej” teorii rozwoju religii, wyjaśnić przyczyny, dla których ludzkość odeszła od „pierwotnego monoteizmu” ku politeizmowi. Przyczynę tę o. W. Schmidt i jego zwolennicy odnaleźli dość łatwo i rychło, bo na pierwszych stronach księgi Genesis: był nią grzech pierworodny, który skaził naturę ludzką w samych jej fundamentach, odbierając potomkom Adama i Ewy właściwe wyobrażenie o Bogu. Pettazzoni — zwalczając szkołę Schmidta — wysunął w swym opus magnum trzy podstawowe tezy, z których każda z osobna dostatecznie godziła w fundamenty „degeneracjonizmu” schmidtowskiego. Pierwsza z nich to konieczność achrystianocentrycznego ujmowania zjawiska grzechu oraz jego wyznawania: w autostreszczeniu swej pracy, zamieszczonym —p w znanym naukoznawczym bolońskim periodyku „Scienza” pt. La ^ confessione dei peccati: metodo e risultati, pisze (t. 31, 1937, s. 1), że wyznawanie grzechów non e una specialita della religione cristiana. Druga idea przewodnia pracy Pettazzoniego — to wykazanie ewolucji idei grzechu, przebiegającej od pierwotnie wyłącznie seksualnej przewiny ku formom bardziej sublimowanym. Po trzecie wreszcie — Pettazzoni ujawnia magiczną genezę praktyki wyznawania grzechów; wywodzi się ona z magii słowa „oczyszczającego” i odpowiadającej jej magii rytów katarktycznych. Centralnym dowodem magiczno-ka-tarktycznego charakteru i genezy spowiedzi jest bezcelowość „infor-

r_w^W,^a™h^{BOga (sp}.^ow!^ed* j^est P^ecież Pewną formą informacji)

d~ nt^^rzewn^lnien‘f^{h: P0 CÓŻ} P°wiadamiać o nich wszechwie-

nia tcza P^-    ^ ^ °ⁿ * ^tak” Panien    Ta ostat-

la teza Pettazzoniego me tylko uderza w zasadność teoretyczna

ssss

kofcM. m,_tO,_y    ^w

XIV