ebook Typy Broni i Uzbrojenia 2 Samolot mysliwski Jak 1 Page

nilci wewnętrzne mieściły po 130 1 paliwa, dwa zewnętrzne po 74 1, razem 408 1 paliwa. Instalacja olejowa składała się ze zbiornika umieszczonego za silnikiem, pompy olejowej, urządzenia filtracyjnego i znajdującej się pod silnikiem chłodnicy.

Uzbrojenie. Niezależnie od wersji Jak-1 był uzbrojony w działko SzWAK lub MP-20 kal. 20 mm, opracowane w 1936 r. Masa działka wynosia 45 kg, prędkość początkowa pocisku 800 m/s, szybkostrzcl-ność 800 strz/min, masa pocisku 96 g. Karabin maszynowy SzKAS kal. 7,62 mm stosowany w Jaku-1 został opracowany w 1932 r. Jego masa wynosiła 10 kg, prędkość początkowa pocisku 825 m/s, szybkostrzel-ność 1800 strz/min, masa pocisku 9,6 g. W samolocie Jak-lM dwa synchronizowane SzKAS-y zostały zastąpione przez jeden wielkokalibrowy karabin maszynowy UBS kal. 12,7 mm. Karabin ten, opracowany w 1940 r., miał masę 21,5 kg i prędkość początkową pocisku 860 m/s, szybkostrzelność 1000 strz/min, masę pocisku 48 g. Zasilanie broni odbywało się z taśmy, amunicja znajdowała się w skrzynkach. Zapas amunicji do działka wynosił 120 sztuk, do wielkokalibrowego karabinu maszynowego 220 sztuk. Płat samolotu był dostosowany do podwieszania sześciu niekierowanych pocisków rakietowych RS-82 (2x3) albo dwóch bomb FAB-50 lub FAB-100. Zamiast bomb można było podwieszać zasobniki z ładunkiem chemicznym. Niektóre samoloty Jak-l latały z innymi wariantami uzbrojenia; zamiast działka stosowano wkm, zamiast 2 km SzKAS jeden UBS, zamiast wkm UBS jeden SzKAS.

Wyposażenie. Samolot był wyposażony w instalację pneumatyczną służącą do uruchamiania silnika sprężonym powietrzem, wciągania podwozia, przeładowywania broni i hamowania kół. Instalacja składała się ze sprężarki umieszczonej przy, silniku, butli zaworów i przewodów. Samolot można było podłączyć do butli lotniskowej. Instalacja elektryczna o napięciu 24 V była zasilana z prądnicy i akumulatora. Dodatkowa mała prądnica zasilała obrotomierz. Samolot miał oświetlenie kabiny, światła pozycyjne i oświetlenie celownika. W skład wyposażenia radiowego wchodziła jednokanałowa radiostacja RSI-3 lub RSI-4. Niektóre samoloty miały lotniczy aparat fotograficzny AFA-lm.

Instalacja tlenowa, montowana na niektórych samolotach, składała się z butli, reduktora KPA-3 bis i maski tlenowej dla pilota.

MALOWANIE

Do czerwca 1941 roku stosowano malowanie jednolite: na górnych powierzchniach w kolorze oliwkowozielonym lub jasnozielonym o szarym odcieniu. Powierzchnie dolne malowano kolorem blado-niebieskim.

Od lata 1941 r. stosowano na większości samolotów malowanie w nieregularne plamy w dwóch kolorach. Używano następujących zestawień: ciemnozieloni i jasnozielony (oliwkowy), oliwkowy i czarny, zielony i brązowy (jijsno, czerwono-ciemnobrązowy), zielony i jasnoszary, jasno- i ciemnoszary. Powierzchnie dolne bladoniebieskie.

Wariant zimowy w samolotach wyprodukowanych w okresie zimy polegał na pokryciu górnych powierzchni białym lakierem, inne samoloty pokrywano białą farbą zmywalną. Stosowano farby o matowej powierzchni, w końcowym okresie wojny o półmato-wej.

Gwiazdy do czerwca 1941 r. malowano na górnej i dolnej powierzchni płata i bokach kadłuba, później dodatkowo na usterzeniu poziomym i tylko na dolnej powierzchni płata. Śmigło początkowo od przodu nie malowane, polerowane, od strony pilota czarne matowe, później cale czarne.

W malowaniu typowym stosowano także oznaczenia przynależności do pułków w postaci elementów barwnych na usterzeniu pionowym i przynależności do eskadr kolorem kołpaka śmigła.

Zwycięstwa powietrzne oznaczano miniaturowymi gwiazdami za kabiną pilota lub na usterzeniu pionowym. Tylko piloci francuscy oznaczali zwycięstwa miniaturowymi krzyżami.

Gwiazdy na samolotach początkowo malowano bez obwódki lub z czarnym obrzeżem, później z białą, a rzadziej z żółtą lub srebrną obwódką. W latach 1944—45 malowano jeszcze dodatkowo czerwoną obwódkę.