ET1

10.2. Sektor turystyczny w polityce państwa 161

W polityce międzynarodowej turystyka jest postrzegana jako dziedzina gospodarki kreująca:

•    nowe miejsca pracy, przyczyniając się jednocześnie do dywersyfikacji gospodarczej danego regionu,

•    popyt w regionach o najsłabszym rozwoju gospodarczym, co pozwala na wyrównywanie dysproporcji między najbogatszymi a najbiedniejszymi obszarami geograficznymi w różnych regionach i państwach na świecie,

•    świadomość społeczno-gospodarczą lokalnych społeczności, poprzez aktywizację zawodową ludności,

•    działania w zakresie restrukturyzacji obszarów przemysłowych i rolniczych o dużych walorach środowiskowych i kulturowych.

Do podstawowych korzyści gospodarczych związanych z rozwojem turystyki

należy zaliczyć przede wszystkim:

•    napływ środków pieniężnych (z zagranicy),

» wzrost konkurencyjności gospodarki,

•    rozwój działalności inwestycyjnej,

•    lepsze wykorzystanie istniejącej infrastruktury turystycznej i paraturystycznej,

•    poprawę jakości funkcjonowania infrastruktury komunalnej,

•    tworzenie dodatkowych miejsc pracy.

Inwestycje w turystykę wymagają jednocześnie przeznaczania odpowiednich nakładów finansowych na ochronę środowiska przyrodniczego oraz dziedzictwa kulturowego poszczególnych narodów. Wiele społeczności lokalnych umieszcza turystykę, jako dziedzinę szczególnego oddziaływania, na głównym miejscu w swoich programach rozwojowych i strategiach działania. Również wiele programów rządowych odnosi się do rozwoju i poprawy jakości wypoczynku i podróży. Na przykład w Polsce przyjęte przez Radę Ministrów we wrześniu 1994 roku Założenia rozwoju gospodarki turystycznej wyznaczają turystyce istotną rolę w rozwoju gospodarczym, stabilizacji makroekonomicznej i ograniczaniu bezrobocia¹⁰. Podobnie jest w przypadku wielu strategii rozwoju województw w Polsce, uchwalonych przez sejmiki wojewódzkie, po zmianach struktury administracyjnej państwa pod koniec lat 90. XX wieku.

Tak więc strategicznym celem polityki państwa polskiego w sferze gospodarki turystycznej powinno być stworzenie i rozwój silnego ekonomicznie, zorientowanego na rynek sektora usług turystycznych, który w swoim założeniu powinien opierać się na własności prywatnej. Takie działania pozwolą właściwie wykorzystać istniejącą szansę, jaką daje dobra koniunktura w turystyce międzynarodowej i krajowej, sprostać konkurencji na rynkach międzynarodowych oraz utrzymać obecny poziom popytu na usługi turystyki krajowej¹¹. Kluczem mogącym otworzyć perspektywy dla polskiej turystyki jest rozwijanie krajowych, regionalnych i lokalnych produktów turystycznych¹².

¹¹¹ Program krajowego produktu turystycznego w latach 1998-2007, projekt dokumentu Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki, Warszawa 1998, www.pit.org.pl.

" Problemy zarządzania sferą kultury i turystyki, K. Mazurek-Łopacińska (red.), Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu, Warszawa-Wrocław 1999, s. 85.

¹² Nie mamy tego klucza, „Rynek Turystyczny” 2003, nr 2, s. 10.