ET9

10.1. Zagadnienia wstępne dotyczące polityki turystycznej 159

- obywatel (klient) - władza państwowa. Polityka ekonomiczna w sposób istotny oddziałuje na funkcjonowanie systemu ekonomicznego^{1 2} (w zależności od rodzaju polityki może to być gospodarka narodowa lub też poszczególne jej sektory), który jest definiowany w literaturze ekonomicznej jako zespól, kompleks organizacji, gospodarstw domowych oraz jednostek działających według określonych zasad, bodźców, nakazów i zakazów, w dziedzinie produkcji, podziału, wymiany i konsumpcji dóbr rzeczowych i usług. Uszczegółowieniem polityki ekonomicznej państwa jest polityka regionalna³, przez którą określa się całokształt czynności państwa w zakresie świadomego oddziaływania na rozwój społeczno-ekonomiczny regionów kraju oraz polityki sektorowe (np. polityka przemysłowa, polityka turystyczna). Polityka gospodarcza zmierza do racjonalnego kształtowania procesu przemian struktury przestrzennego rozmieszczenia gospodarki i ludności.

Realizacja polityki odbywa się z zastosowaniem odpowiednich metod, a w ich ramach odpowiednich narzędzi, które są środkami realizacji celów i zadań. Metoda to uświadomiony i systematyczny sposób działania złożonego, wykorzystującego określone narzędzia, kształtujące ilościowe i jakościowe zjawiska oraz procesy zachodzące w obszarze polityki oraz jego otoczeniu. Dwiema podstawowymi metodami polityki jest liberalizm (brak lub ograniczona interwencja państwa w stosunki gospodarcze) oraz interwencjonizm (oddziaływanie państwa na rozwój i funkcjonowanie gospodarki narodowej). Dobór i stosowanie odpowiednich narzędzi w prowadzonej polityce zależy przede wszystkim od:

•    metody prowadzonej polityki,

•    systemu społeczno-gospodarczego,

•    celu i zadań polityki,

•    poziomu rozwoju społeczno-gospodarczego państwa,

•    poziomu zamożności społeczeństwa,

•    systemu powiązań prawno-organizacyjnych i ekonomicznych w kraju i za granicą,

•    poziomu techniczno-organizacyjnego gospodarki,

•    okresu oddziaływania poszczególnych narzędzi⁴.

Polityka turystyczna (jako polityka sektorowa) jest przedstawiana w literaturze ekonomicznej za pomocą wielu definicji. Według jednej z nich głównym zadaniem polityki turystycznej jest kształtowanie optymalnych rozmiarów i struktury ruchu turystycznego z zastosowaniem praw ekonomicznych w sferze gospodarki turystycznej, koordynacja rozwoju turystyki z uwzględnieniem jej funkcji i różnorodności jej związków z innymi sferami funkcjonowania kraju. Celem polityki turystycznej jest m.in. stworzenie silnego ekonomicznie, zorientowanego na rynek sektora turystycznego, opartego na prywatnej własności i inicjatywie, wspieranego przez różnorodne działania administracyjne i samorządowe. Silny ekonomicznie sektor turystyczny to przede wszystkim taki, który potrafi sprostać konkurencji na rynku międzynarodowym (globalnym) i utrzymać popyt na turystykę krajową. Działania takie nie mogą się obyć bez rozwoju infrastruktury turystycznej, który wymaga działań wspierających ze strony administracji państwowej.

1

T. Kowalik, Współczesne systemy ekonomiczne. Powstawanie, ewolucja, kryzys, Wydawnictwo Wyższej

2

Szkoły Przedsiębiorczości i Zarządzania, Warszawa 2000, s. 12.

3

   Polityka gospodarcza, W. Winiarski (red.), Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1999, s. 340.

4

   W. Grzywacz, Metodyka..., op. cit., s. 88-97.