ET0

160 Rozdział 10. Polityka turystyczna

Polityka turystyczna jest to także działalność polegająca na określaniu celów ekonomicznych, politycznych, społecznych i kulturalnych związanych z rozwojem turystyki, uzyskiwaniu wszechstronnych pozytywnych efektów wynikających z istnienia popytu i podaży, dążeniu do zaspokojenia potrzeb społecznych w zakresie uprawiania turystyki i precyzowaniu niezbędnych do tego środków¹.

Zadania polityki turystycznej mogą być realizowane przez:

•    podmioty międzynarodowe (np. Światowa Organizacja Turystyki - UN WTO², Komitet ds. Turystyki Unii Europejskiej, Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju - OECD),

•    państwowe organy ustawodawcze i wykonawcze,

•    organizacje samorządowo-tury styczne, instytucje i inne podmioty wspierające rozwój turystyki,

•    lokalne i regionalne podmioty polityki turystycznej.

Podstawowymi elementami składowymi świadomej polityki turystycznej są działania w zakresie kreowania celów ekonomicznych i pozaekonomicznych, a także dobór środków (narzędzi) potrzebnych do ich realizacji. Kształt polityki turystycznej w poszczególnych państwach na świecie jest zdeterminowany wieloma czynnikami, takimi jak poziom rozwoju turystycznego danego kraju lub regionu, posiadane walory turystyczne, sytuacja polityczna, stan bezpieczeństwa, świadomość turystyczna władz państwowych i regionalnych oraz społeczności lokalnych itp. O polityce turystycznej można mówić wtedy, gdy władza państwowa wykazuje się pozytywnym podejściem do turystyki polegającym m.in. na bieżącej kontroli wpływu tego zjawiska na życie społeczno-gospodarcze państwa³. Na przykład Francja poprzez swoją politykę turystyczną dąży m.in. do intensyfikacji promocji turystycznej zewnętrznej i wewnętrznej, podniesienia jakości kształcenia kadr w turystyce, tworzenia konkurencyjnych warunków dla dystrybucji francuskich produktów turystycznych. Polityka turystyczna powinna prowadzić do racjonalnego wykorzystania naturalnych walorów turystycznych danego obszaru oraz do tworzenia programów zagospodarowania turystycznego w regionach gospodarczych.

10.2. Sektor turystyczny w polityce państwa

Szybki rozwój turystyki w Polsce powinien być jednym z ważniejszych zadań strategicznych władz centralnych, ze względu na to, że ten sektor gospodarki może znacznie przyczynić się do właściwej restrukturyzacji gospodarki. W okresie transformacji systemowej, w jakim znalazła się Polska po 1989 roku, sprawnie zarządzana turystyka mogłaby się stać główną, a jednocześnie jedną z najważniejszych branż, zastępując te, które do tej pory były w sferze zainteresowania państwa (górnictwo, hutnictwo itp.), a które stanowią balast utrudniający dokonanie sprawnych przemian strukturalnych w systemie gospodarczym kraju.

1

   S. Wodejko, Ekonomiczne zagadnienia turystyki, Wyższa Szkoła Handlu i Prawa, Warszawa 1998, s. 170.

2

   Zostanie omówiona w rozdziale 11.

3

   S. Wodejko, Ekonomiczne..., op. cii., s. 169.