3582308266

Forma dialogu;

•    Uczta jako apoteoza Sokratesa. Sokrates, nie mógł więc spełnić roli opowiadacza.

•    Cały dialog opowiada Apollodoros. Zapalony, dogmatyczny, prostoduszny, wielbiciel Sokratesa. Relacjonuje wszystko kilku inteligentnym Ateńczykom.

•    Apollodoros niedawno opowiadał niedawno wszystko Głaukonowi i dlatego później referuje tak płynnie, robi już to po raz drugi. Sam nie był na uczcie, słyszał o niej od Aiystodema.

•    Częściowo Uczta jest historyczną prawdą.

Czas akcji:

•    Rozmowa wstępna Apollodora z przyjaciółmi toczy się około roku 400 p.me., a więc w ostatnich latach życia Sokratesa, a dotyczy zdarzeń, które miały miejsce przed piętnastu, szesnastu laty.

np r '

Tresc:

•    Rozmowie wstępnej nadaje Platon zabarwienie uliczne, Apollodor mówi zrazu od niechcenia, stylem przekupki ateńskiej. Z czasem gdzieś on rozpływa i dyszymy figury zupełnie żywe: każda mówi swoim indywidualnym stylem, każda się msza po swojemu.

•    Arystodemos spotyka się z Sokratesem Obaj są oryginalni, Sokrates w tej scenie jawi się jako figura czynna, samodzielna, myśląca, chytra, ale w złym tego słowa znaczeniu, silna. Arystodemos słabnie, staje się komiczny.

•    Agaton najpierw (na tle Arystodemosa) jawi nam się jako uprzejmy, elegancki gospodarz domu, później zyskuje nowe rysy(na tle Sokratesa): pretensjonalnego i próżnego eleganta.

•    Agaton jest młodym tragikiem, w chwili uczty zaledwie po trzydziestce, piękny, zamożny, wykwintny, doskonale wychowany, lubi literatów i filozofów, subtelny w odczuwaniu uczuć, woli przenośnie od trzeźwego i logicznego roztrząsania, potrafi mówić, kocha czule i cieszy się wzajemnością sofisty Pauzaniasza, do tego czynią mu dyskretne aluzje Sokrates i Aiystofanes. Lubi gdy się go chwali.

•    Potrzebny był w roli gospodarza właśnie Agaton, bo na tym tle mógł najwyraźniej wystąpić Sokrates.

•    Platon stale opemje kontrastami.

•    Wszystko następuje po sobie, jak w uwerturze muzycznej.

Osoby dialogu

•    Pauzaniasz: sofista, zakochany w Agatonie, wykształcony mówca, pewny siebie, zajęty sprawami publicznymi i kwestiami społecznymim da w swojej mowie zbiór praw i przekonań etycznych na temat miłości skierowanej ku chłopcom, a rozbiór ten posłuży mu do powiązania jego osobistych poglądów na tę sprawę z poglądami ogółu.

•    Fajdros: ubogi i niezbyt genialny, wielbiciel krasomówstwa, ciekawy kwestii filozoficznych. Przekręca religijne mity, powtarza niekiedy jedne i te same zdania, jest właściwie wstępem do Pauzaniasza, tak samo jak Arystodemos był przedsmakiem Sokratesa.