II część wstępu zawiera: opis cech językowych dzieła (wszak w wvd. typu A publikowane sa tylko sklasycyzowane dzieła, o dużęj randze oraz zabytki języka): tutaj opis języka epoki winien być też uwzględniony i w tym kontekście zasygnalizować, czy język edytowanego utworu zawiera jakieś odchylenia od normy, np. regionalne, indywidualne (neologizmy, wyrazy obce, korzystanie z różnych pokładów, warstw języka w jednym tekście) itp.
III cześć wstępu: zasady opracowania danej edycji; ponadto wszystkie wprowadzone przez wydawcę odstępstwa od przekazu tradycyjnego (emendacje, koniektury, inna kolejność fragmentów - jak np. w różnych edycjach Pana Tadeusza; chodzi tu o wiersz zwany Epilogiem, którego tekst jest różny w różnych wydaniach, zwłaszcza jeśli idzie o kolejność wersów). W tej części wstępu jest zawarta również charakterystyka komentarza i uzasadnienie wyboru takiego, a nie innego typu komentarza.
W wyd. typu A ważna jest konsekwencja, jeśli idzie o strukturę Aparatu krytycznego; chodzi m.in. o jasny, logiczny zapis i układ odmian tekstu (wariantów stylistycznych - krótszych, obejmujących jeden wyraz lub kilka wyrazów, oraz wariantów tzw. redakcyjnych, stanowiących przejaw zmian głębszych w zakresie nie tylko leksyki, lecz pomysłu artystycznego, obrazu, idei). W zakresie techniki zewnętrznej podawania wariantów kolejność
następująca jest wskazana: liczba wersu, tekst ustalony krytycznie i przyjęty w wydaniu, kreska pozioma lub pionowa, wariant, skrótowe oznaczenie przekazu, będącego źródłem