4037602886

ROZDZIAŁ I

ISTOTA I PODSTAWOWE FORMY KOMUNIKACJI INTERPERSONALNEJ

Komunikowanie jest jednym z najstarszych procesów społecznych. Towarzyszy ono człowiekowi od momentu, kiedy istoty ludzkie zaczęły żyć w grupach i organizować pierwsze struktury. Dziś nie można wyobrazić sobie nowoczesnych społeczeństw, których członkowie nie porozumiewają się ze sobą¹.

Sztuka porozumiewania się jest podstawową umiejętnością życiową, tak ważną, jak umiejętność radzenia sobie w szkole, pracy czy zarabiania na życie. Ma ona w dużym stopniu wpływ na nasze szczęście osobiste.

Komunikowanie się jest procesem w skład, którego wchodzą uczestnicy i przekaz informacji. Natomiast język uważany jest za podstawowy środek komunikowania się, jednakże komunikaty, które są wysyłane i odbierane, są także uwarunkowane przez takie czynniki pozawerbalne, jak: ruchy ciała, ubiór, odległość od osoby, z którą rozmawiamy, postawa, gesty, mimika, ruchy oczu i kontakt cielesny.

1.1. Pojęcie i właściwości komunikacji interpersonalnej

Komunikacja interpersonalna jest to taki typ, jakość lub rodzaj kontaktu, który pojawia się, kiedy osoby mówią lub słuchają w sposób, maksymalizujący to, co osobiste².

Na zadane pytanie, co to jest komunikacja, po krótkim namyśle można zaproponować definicję, w której jest mowa o udzielaniu i przekazywaniu informacji. Po namyśle nieco głębszym pojawia się słowo „wymiana”, przemieszczanie czegoś - dostarczanie jakiegoś towaru, zwanego informacją.

Pojęcie „komunikowanie” pochodzi od łacińskiego czasownika communico, communicare (uczynić wspólnym, połączyć; udzielić komuś wiadomości, naradzać się)

7

1

   B. Dobek-Ostrowska, Podstawy komunikowania społecznego, Wydawnictwo Astrum, Wrocław, 2004, s. 7.

2

   J. Stewart, Mosty zamiast murów. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, s. 37.