3307665367

4. MATERIAŁ NAUCZANIA

4.1. Miejsce terapii w procesie rehabilitacji

4.1.1. Materiał nauczania

Według definicji WHO rehabilitacja to kompleksowe postępowanie w odniesieniu do osób niepełnosprawnych fizycznie i psychicznie, które ma na celu przywrócenie pełnej lub możliwej do osiągnięcia sprawności fizycznej i psychicznej, zdolności do pracy i zarobkowania oraz zdolności do brania czynnego udziału w życiu społecznym.

Rehabilitacja jest procesem medycznospołecznym, który dąży najogólniej mówiąc do poprawy jakości życia osób niepełnosprawnych.

Rozwój rehabilitacji jako jednej ze specjalności medycznych rozpoczął się po II wojnie światowej. Uznano ją wtedy za integralną 3 fazę procesu terapeutycznego (obok diagnozowania i leczenia).

Głównymi twórcami rehabilitacji medycznej w Polsce byli: profesor Wiktor Dega, profesor Adam Gruca, profesor Kazimiera Milanowska oraz profesor Marian Weiss.

W procesie rehabilitacji nieocenione znaczenie ma terapia zajęciowa. Obejmuje nie tylko czynności o charakterze zajęć fizycznych, ale i umysłowych. Jej zadania mają różnorodny charakter. Ich celem jest fizyczne, a także psychiczne usprawnienie chorego i zorientowanie się co do ewentualnego przekwalifikowania zawodowego.

Miejsce terapii zajęciowej w procesie rehabilitacji na przykładzie szpitala ogólnego przedstawia rys. 1.

Rys. 1. Miejsce terapii zajęciowej w procesie rehabilitacji [opracowanie na podstawie 12]

Rehabilitacja ma wielokierunkowy, szeroki i kompleksowy zasięg działania. Oznacza to, iż chorym zajmuje się tu niejedna, lecz kilka osób różnych specjalności.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”