7514492377

-    Proszę pani. nie ma moich butów! Tu były! - wołu kroi.

-    Ja tdę do łazienki, szybko, przesurtcie się! - dobiega nerwowy głos z innej strony.

-    To jest moje miejsce, nie możesz tu siedzieć! - tłumaczy koledze Igor.

-    Czy ktoi pomoże Irce szukać butów? Irka, jaki majq kolor? Proszę, przejdź tędy. Chłopcy, czy zmieścicie się razem na ławce? Kto już się ubrał, niech się ustawia pod drzwiami. - Pani Iwona jednocześnie zmienia własne buty i pomaga zapiąć suwak w kurtce Ignacego.

Grupa Ignacego wybiera się no spacer. Ignacy już od kilku dni chodzi do przedszkola, jego mama spędza czas na kanapie w szatni, gdy Ignacy jest zajęty w sali. Dzięki temu może do niej przyjść i się przytulić, gdy zatęskni.

Irko nie może znaleźć butów i zaczyna głośno płakać. Ignacy zasłania uszy rękami. Zaciska powieki. Mija chwilo, gdy w szatni znów jest spokojnie.

- Było za głośno, prawda? - szepcze do niego pani Iwona. Ignacy kiwa głową i rusza do wyjścia.

Powietrze |est rze.<kic i zimne. Na krzewach Unią krople deszczu. Dzieci biegają po ścieżkach. Igor zajmuje miejsce w rogu piaskownicy. Mokry piasek jest Idealny, by coś z niego zbudować. Można go ładować na wywrotkę 1 wysypywać w innym miejscu. Można w ten sposób usypać górę piachu. I kiedy góra jest prawie gotowa, to nie jest miło. gdy rozbawiona dziewczynka z impetem wskakuje na nią I ją niszczy.