24174

Aleksander chce zjednać sobie Antenora, aby ten na radzie miasta opowiedział się za zostawieniem Heleny w Troi. Odwołuje się przy tym do przyjaźni, jaka ich łączy. Antenor zwraca uwagę na to, że cenniejsza od wierności przyjaźni jest wierność prawdzie i sprawiedliwości.

Pieśń chóru (stasimon) I

Chór ubolewa nad nieroztropnością ludzi młodych, którzy poddają się swoim namiętnościom, a przez to gubią siebie i ojczyznę.

Epeisodion II

Helena rozmawia z Panią Starą, która jest jej opiekunką. Obawia się, że zostanie źle potraktowana (nawet zabita) przez swojego męża Menelaosa, gdy ten odbierze ją z Troi. Żałuje zdrady i boi się o los swoich dzieci. Pani Stara próbuje ją pocieszyć. Helena uważa, że na świecie jest o wiele więcej zła niż dobra, że życie człowieka jest nieszczęśliwe, gdyż musi się on borykać z wieloma trudnościami. Jej opiekunka twierdzi jednak, że człowiek musi doświadczyć w życiu przykrych chwil, aby docenić szczęście.

Pieśń chóru II

Jest to samodzielny utwór, wydany w zbiorze Kochanowskiego Pieśni, incipit brzmi „Wy, który pospolitą rzeczą władacie”.

Mówi o odpowiedzialności rządzących za powierzonych im ludzi. Zdaniem podmiotu lirycznego powinni oni troszczyć się w pierwszym rzędzie o dobro kraju, przedkładać je nad dobro własne. Gdy ktoś czyni źle tylko sobie, mniejszą karę ponosi niż ten, kto przy tej okazji szkodzi innym ludziom.

Epeisodion III

Do Heleny i Pani Starej przybywa poseł, który zdaje im relację z przebiegu rady, podczas której Trojańczycy decydowali o losie Heleny. Jest to fragment epicki w dramacie, poseł w roli narratora opowiada, co się wydarzyło do tej pory, cytuje obszerne fragmenty przemówień jej uczestników.

Radę rozpoczął król Troi, Priam, zaznaczając, że choć zależy mu na losie syna, to ważniejszy jest dla niego los ojczyzny. Aleksander namawiał współbraci do niewydawania Heleny Grekom. Tłumaczył to faktem, że Helena jest darem od samej Afrodyty, a nie wypada nie przyjąć podarunku od bogini. Powołuje się także na krzywdy, jakich Trojańczycy doświadczyli od Greków - porwanie Medei i jej brata oraz liczne szkody, wynikłe z najazdów greckich. Później głos zabrał Antenor, który zwrócił uwagę na niecność postępku Aleksandra, jakim było porwanie Heleny ze Sparty oraz na to, że nieoddanie Menelaosowi jego żony doprowadzi do wojny i śmierci niewinnych trojańczyków. Do przemowy Iketaona wydawało się, że rada poprze głos Antenora. Iketaon przedstawił w swojej mowie Greków jako wywyższających się przez pochodzenie z kontynentu (Troja, położona w Azji Mniejszej, była kolonią grecką) i jako czyhających na trojańskie żony i dzieci. Nawołuje do wojny z nimi, do pomszczenia dawnych krzywd Proponuje, aby oddać Grekom Helenę, gdy oni zwrócą trojańczykom Medeę. Znaczna większość uczestników rady popiera Ikeatona, nieliczni mający inne zdanie są uciszani przez tłum. Ostatecznie trojańczycy dzielą się na dwie grupy, aby zobaczyć, kogo jest więcej: czy zwolenników, czy przeciwników oddania Heleny Grekom. Zwolenników jest zdecydowanie więcej. Król Priam, mimo że nie jest przychylny większości, zmuszony jest ją poprzeć i opowiedzieć się za rozwiązaniem Ikeatona.

Epeisodion IV

(Zamiast oczekiwanej IV pieśni chóru Kochanowski wprowadza czterowiersz o charakterze informacyjnym)

Ten epeisodion składa się tylko z dwóch kwestii, wypowiadanych przez greckich posłów przybyłych do Troi. Pierwszy - Ulisses, potępia postępowanie trojańczyków, którzy dali się przekonać Parysowi do niewydawania Grekom Heleny, co doprowadzi do zagłady własnego miasto. Ulisses wyraża się negatywnie o młodzieży, która zamiast kultywować ideały cnoty i