24193

kieruje się do Drezna od tego momentu Juliusz do końca swych dni będzie przebywał na obczyźnie.

Juwenalia. Najwcześniejsze utwory Słowackiego to tzw. wiersze dziecięce. Pierwszy okres twórczości Słowackiego, przed jego wyjazdem do Warszawy. Pierwszym zachowanym utworem Słowackiego jest Elegia. Tłumaczenie z Lamartine'a 1825, Księżyc, Pożegnanie przez Tomasz Moora, Melodia Moora, Dumka ukraińska 1826, Nowy rok 1827, cykl czterech sonetów, pierwsza powieść poetycka Szanfary. Ułomki poematu arabskiego 1828. Wpływ na poecie wywarł Alphons Lamartine oraz Thomas Moore.

Warszawskie powieści poetyckie. Okres warszawski, gdzie poeta przebywał prawie dwa lata, gdzie poza karierą urzędniczą oddawał się życiu kulturalnemu i nawiązywał kontakty literackie. Utrzymywał znajomość z Antonim Edwardem Odyńcem, Bohdanem Zaleskim. Wolny czas poświęcał na pracę literacką. Powstają w tym czasie pierwsze dramaty: Mindowe, Maria Stuart, poezje Piosnka dziewczyny kozackiej, czy Szanfary 1829, Hugo, Mnich 1830, Arab, ian Bielecki 1830. dwie pierwsze pieśni Żmii 1831-

Ian Bielecki - powieść narodowa polska, zawarł w niej informacje o historycznym zatargu między Bieleckim, a magnatem Sieniawskim (zawarte we Franciszka Siarczyńskiego Obrazie wieku panowania Zygmunta III). Jednak Słowacki zmodyfikował wydarzenia, dostosowując je do wymagań powieści poetyckiej. Bielecki był barwną postacią, dlatego tak interesowali się nim romantycy. U Słowackiego szlachcic pozbawiony przez magnata w dniu ślubu domu, porzuca żonę i uchodzi do Tatarów szukając pomsty. Podczas balu maskowego u Sieniawskiego, Tatarzy napadają na zamek. Dochodzi do pojedynku między Sieniawskim, a wodzem Tatarów (Bieleckim). Magnat ginie, a Bielecki odjeżdża z żoną Anną. Ostatnia scena rozgrywa się w wiejskim kościółku i na przyległym doń cmentarzu. Po mszy ksiądz ogłosił anatemę rzuconą na regenta    i Bielecki umiera,

osamotniona Anna kopie grób dla Jana cmentarnym krzyżem. Była to powieść o człowieku, jako jednostki, który jest rozdarty pomiędzy indywidualnym prawem do szczęścia, a dobrem publicznym.

Emigracyjne powieści poetyckie. Żmiję zaczyna pisać w początkach powstania listopadowego, a kończy ją na emigracji w Paryżu. Utwór niesie kolejnego skłóconego wewnętrznie bohatera. Przewodzący siczowym Kozakom w ich wyprawach na Turków, ataman Żmija jest w rzeczywistości Turkiem, który w ten sposób mści się za doznane w młodości krzywdy (pomsta ojca i ukochanej). Krytycznie podchodzono do twórczości Słowackiego. Mickiewicz powiedział, że jego poezja jest jak kościół bez Boga i ta opinia zaważyła na twórczości Słowackiego. Nawet matka i