24514

-    Sęp to auta oddający się medytacji nad sensem istnienia człowieka wobec Boga. ulubiony zabieg Sępa to antyteza.

VIII.    Wobec kerygmatu.

-    Sęp nawrócił się, w kontaktach z Bogiem w swojej poezji nie odwołuje się do instytucjonal-nych pośredników, a nawet Kościoła w znaczeniu grupy kultowej.

-    ton maksymalizmu etycznego, skłonności do samooskarżeh.

-    według Sępa - człowiek nie może sam wyzwolić się spod władzy grzechu, musi zwrócić się do miłosiernego Boga.

-    Sępowy bohater zawikłany jest w konflikt wewnętrzny, a także walczy: ciało z duchem, człowiek jest pełen sprzeczności i paradoksów.

IX.    „Odpowiednie dać rzeczy - słowo" (C. K. Norwid)

-    zaskoczenie czytelnika głównym atutem poezji Sępa, gwałtowność wypowiedzi.

celowe użycie słów rzadkich, wyszukane metafory, oksymaony, spazeczności, aliteracja, paronomazja (= annominacja - zestawienie słów o podobnym brzmieniu, lecz innym znacze-niu), powtórzenia, rymy, inwersja - czasem do granic zrozumiałości, przerzutnie, koncepty, paradoksy.

TEKST

-    nie ma pewności, czy to Mikołaj Sęp Szarzyński napisał wiersz na herb Leśniowskiego, umieszczony na odwrocie karty tytułowej.

-    list dedykacyjny: Jego Mości Panu Jakubowi Leśniewskiemu, podczaszemu Ziemie Lwowskiej, Panu i Bratu mnie miłosiernemu - dedykację napisał brat Mikołaja, Jakub, który przyznaje, że zbierał pisma poety po jego śmierci, by je wydać.

I.    Napis na statuę abo na obraz śmierci.

-    śmierć zawsze jest gotowa, by zniszczyć człowieka.

-    wszystko, co żyje, kiedyś będzie jako zebrany plon przez śmierć.

-    śmierć przychodzi bez zapowiedzi, wszyscy powinni się strzec, gdyż nadchodzi.

II.    Sonet I.

O krótkości i niepewności na świecie żywota człowieczego.

-    czas szybko przemija, radość może nagle zostać zmącona przez śmierć, człowiek jest wciąż dręczony pokusami.

-    wszystkie starania nic nie pomagają, ponieważ pragnienie szczęścia odwodzi ludzi od Boga.

-    szczęśliwszy jest ten, który w paę pozna prawdziwy kształt pokusy.

III.    Sonetu.

Na one słowa Jopowe: Hotm natus de muHere, brevi vivens tempore⁷ etc.

-    człowiek, poczęty ze wstydem, urodzony w bólu, żyje krótko, nędznie, umiera, jeśli nie ma Boga-Słońca.

-    Bóg żąda być miłowanym i chwalonym, co dziwi podmiot liryczny, gdyż wokół siebie ma nie-ograniczoną mądrość i miłość, czego symbolami są Cherubin i Serafim.

-    ludzie pcwinni miłować Boga i oddać się pod jego opiekę.

IV.    Sonet III.

Do najświętszej Panny.

* człowiek narodzony z niewiasty, w krótkim czasie żyjący

2