24578

BUDOWA ZEWNĘTRZNA REKINA

Głowa zaczyna się od rostnun z otworami nosowymi i ampułkami Lorenziniego (elektroreceptory). Gdym okiem ampułki te widoczne są jako ciemne kropki przed otworem gębowym Za okiem znajduje się byskawka (spiraciUmn) czyli pozostałość szczeliny skrzelowej między lukiem żuchwowym i gnykowyin (patrz opis trzewioczaszki poniżej). Za tryskawką jest 5-7 par szczelin skrzelowych. Rekiny pobierają wodę do skrzel przez otwór ustny i mają szczeliny szkrzelowe z boku Płaszczki pobierają wodę do skrzel przez tryskawkę (spiraculurn) i inają szczeliny słazelowe na spodzie ciała. Zrosloglowe mają luki skrzelowe okryte pojedynczym fałdem skórnym, stąd pojedynczy otwór skrzelowy.

Tułów rozciąga się między ostatnią szczeliną skrzelową a kloaką Są dwie płetwy grzbietowe (1. poj : piima dorsalis). U niektórych rekinów, np. u koleni (Squalus), przed każdą płetwą grzbietową znajduje się duży, silny kolec Tylna płetwa grzbietowa czasem przechodzi na ogon. Tuż za głową, na stronie brzusznej ciała, jest jedna para płetw piersiowych (1 poj.: piiuia pectoralis). Z tylu Utlowia, przy kloace, znajduje się jedna para płetw brzusznych (1. poj.: piima ventialis). Tylna część płetw brzusznych u samców cluzęstnoszkieletowych jest przekształcona w gonopodia.

Ogon znajduje się za kloaką i kończy się płetwą ogonową (pinna caudalis). Ogon wielu płaszczek i zrosloglowych jest znacznie węższy od tułowia i ostro zakończony.

Wzdłuż ciała ciągnie się linia naboczna (linea lateralis) złożona z otworków prowadzących do neuromastów.

ŁUSKI I ZĘBY

Ciało pokryte jest łuskami plakoidalnymi Są to jednowieizchołkowe twarde łuski, osadzone w skórze płytką podstawową (rozszerzona podstawa) Łuska plakoidalna zawiera komorę zęba (cavitas dentis), która w podstawie łuski jest sferyczna i zwęża się ku górze Lita część łuski plakoidalnej składa się z dwóch warstw. Wewnętrzna, najgiubsza warstwa zębina (lub dentyna) zawiera kanały mieszczące wypustki odontoblastów. których jądra znajdują się w sferycznej części komory zębowej. Dentyna jest produkowana przez odontoblasty. Zewnętr zną, cieńszą warstwą części litej jest szkliwo (enamelum). Łuska plakoidalna i ząb maja podobną budowę

Zęby są zmodyfikowanymi łuskami plakoidalnymi. Typowy ząb rekina jest stożkowaty i ma ostre krawędzie. Ponadto mogą występować ząbki śluzówko we i skrzelowe, o budowie pośredniej pomiędzy łuskami a zębami Istnieją też tępe zęby, przystosowane do durofagii. np u płaszczek Myliobatis. Zęby spodoustych w szeregach, zwanych rodzinami zębowymi, prostopadłych lub ukośnych względem krawędzi szczęk, przew-ażnie ulegają częstej wymianie w ontogenezie

Zęby zrosloglowych są bardzo osobliwe i również przystosowane do durofagii. Nie są one pokryte szkliwem i zwykle zrośnięte e w płytki zębowe, które są zbudowane z pionowych mrek zębiny rozdzielonych twardą, silnie zmineralizowaną substancją

BUDOWA WEWNĘTRZNA 1: SZKIELET

Szkielet rekina jest głównie chizęstny, ale chrząstka cluzęstnoszkieletowych (np. ich kręgów) bywa mocno zwapniała (zmineralizow'ana węglanem wapnia) i może przypominać kość. Niewielkie ilości tkanki kostnej mogą jednak występować w zębach i łuskach plakoidalnych, w kolcach płetw nieparzystych i w szkielecie osiowym

Czaszka (cranium)

Podobnie jak u „bezszczękowców”, czaszkę rekina stanowi tzw śródczaszka (endocranium), czyli mózgoczaszka i trzewioczaszka pierwotna.