W języku ubezpieczeniowym występuje również termin ryzyko, który określa możliwość nastąpienia określonego wypadku lub szkody losowej. W praktyce ubezpieczeniowej spotykamy ryzyko subiektywne i obiektywne.
Mówimy, że ryzyko jest obiektywne, gdy jest źródłem istnienia fizycznych właściwości ubezpieczonego obiektu lub osoby. Ryzyko subiektywne tkwi w osobie właściciela danego obiektu, w jego sposobie życia i charakterze. Ryzyko zależy też od oczekiwanej intensywności działania danego zdarzenia losowego. Oznacza ono również ilościową ocenę stopnia możliwości nastąpienia szkody losowej w danym obiekcie lub nieszczęśliwego wypadku.
Trzecie znaczenie terminu ryzyko w języku ubezpieczeniowym, określa zespół obiektów lub osób, które wskutek jednego wypadku losowego mogą ulec zniszczeniu lub uszkodzeniu. Podział tego ubezpieczenia grupowego zwanego „polisą", ma duże znaczenie przy taryfowaniu ubezpieczeń oraz podejmowaniu decyzji dotyczących reasekuracji danego ubezpieczenia.
Usługa ubezpieczeniowa nie obejmuje jednak swą ochrona wszystkich wypadków. Dotyczy to przede wszystkim wypadków nielosowych spowodowanych rozmyślnie przez ubezpieczonych czy wynikających z ich niedbalstwa. Z ochrony ubezpieczeniowej mogą być też wyłączone te obiekty, osoby czy wypadki losowe np. których wysokość ryzyka nie da się ustalić.
wypadek losowy to zdarzenie losowe powodujące szkodę majątkową lub utratę życia, zdrowia i zdolności do pracy.1
Wypadki losowe podzielić można na dwa główne typy.
- wypadki żywiołowe-wynikające z działania sił przyrody
- nieszczęśliwe wypadki wynikające z działania człowieka.
Jest to jednak podział słuszny ale dość ogólnikowy. Nie wszystkie zdarzenia losowe o charakterze przyrodniczym zaliczamy bowiem do klęsk żywiołowych i odwrotnie.
W. Warkaiio przedstawia następujący podział wypadków losowych :
• wypadki w zatrudnieniu powodujące śmierć lub trwałe inwalidztwo osób
pracujących.
• klęski i inne wypadki żywiołowe o dużym zasięgu działania
• wypadki, których źródłem są konflikty społeczne i czyny niedozwolone
S/ymdnska K. „Poradnik agenta ubezpieczeri". Warszawa 1999r.,str.257