33296

W Niemczech pangermanizm i antysemityzm były dwoma fetyszami narodowego socjalizmu, od początku jego istnienia. Hitler w Mein Kampf oskarżał Żydów o doprowadzenie Niemiec do upadku, o zanieczyszczenie krwi germańskiej i sianie propagandy bolszewickiej. Mitowi rasowemu dano sankcję prawną (1935) w zbrodniczym prawie norymberskim, postępowanie wszakże wobec Żydów w pierwszym okresie (1933- 1939) władzy hitlerowskiej - niewątpliwie z uwagi na międzynarodowe konsekwencje - nie zmierzało jeszcze do ich całkowitego wytępienia na miejscu, lecz do zmuszenia szykanami, bojkotem, napiętnowaniem, by opuścili Niemcy, zostawiając swój majątek. Kilkaset tysięcy Żydów udało się na emigrację, mieli wszakże wielkie trudności ze znalezieniem azylu.

Antysemityzmowi w latach trzydziestych uległy Rumunia i Węgry, a Jego nasilenie nastąpiło w anektowanych do Rzeszy krajach: Austrii i Czechosłowacji. Po zdobyciu Francji, wierząc w szybkie opanowanie całej Europy, niemieccy naziści przystąpili, jak to nazwano, do ostatecznego rozwiązania problemu żydowskiego. Tworzono dla nich getta, w których ginęli wskutek strasznych warunków bytowych i prześladowania. W warszawskim getcie zrozpaczeni podjęli powstanie (1943), co okryło ich sławą, ale przyspieszyło eksterminację. Masowo też byli mordowani w obozach koncentracyjnych, w których komory gazowe przyspieszyły zagładę. W obozach zginęło ok. 6 min Żydów.