33336

bowiem werset w Ewangelii świadczy, ie źródłem chrześcijaństwa nie jest kerygmat, że nie są nim paschalne przeżycia uczniów ani jakaś idea Chrystusa, tylko wystąpienie człowieka Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego za Poncjusza Piłata, oraz orędzie tego Jezusa (...). Ewangelia, którą przepowiadał Jezus, stoi przed kerygmatem gminy pierwotnej. I choć niektóre szczegóły przebiegu życia Jezusa są niepewne, to jednak Jego orędzie jest jasne".

Do nauczania samego Jezusa starał się dotrzeć N. Perrin, ustalając kryteria autentyczności logiów Jezusa.

Usiłując rozwiązać problem Jezusa liistorycznego na gruncie interpretacji egzystencjalnej, E. Fuchs , G. Ebeling „ J. M. Robinson wychodzą od analizy wiary samego Jezusa. Bultmannowi, który głosił, że Jezus zachowywał się jak człowiek, który ośmielił się działać w imię Boga, Fuchs zarzuca psychologizację koncepcji wiary. „Tak zwany Chrystus wiary - podsumowuje Fuchs - to nikt inny, tyiko liistoryczny Jezus”. Ebeling natomiast proponuje odnieść kerygmatyczną koncepcję wiary przedstawioną przez Bultmanna do Jezusa liistorycznego. Nie wystarczy koncentrować uwagi na wezwaniu do decyzji, zawartym w kerygmacie, lecz trzeba śledzić, w jaki sposób Bóg przemawia w Jezusie i przez Niego, oraz jak Bóg siebie określa i pojmuje w Słowie, które stało się człowiekiem -Jezusem- i które Jezus głosił jako mający władzę. Przedstawicielem kierunku interpretacji egzystencjalnej jest również Robinson. Twierdzi on, że dialektyczne napięcie między teraźniejszością a przyszłością, wynikające z eschatologicznego oczekiwania, jest wspólne dla Jezusa liistorycznego i dla kerygmy. Interpretacja istnienia wyrażona w orędziu Jezusa jest identyczna z zawartą w kerygmie. Dlatego nowotestamentalna chrystologia, odpowiadająca określonym warunkom historyczno--religijnym, jest wyrazem szczególnej interpretacji istnienia tej chrystologii, która poprzez przepowiadanie Jana Chrzciciela stała się rzeczywistością w Jezusie.

Ponadto wielu egzegetów protestanckich zwróciło uwagę, że tytuły nadawane Jezusowi przez wczesną wspólnotę nie są jej tworem, lecz pochodzą od samego Jezusa i dzięki nim dowiadujemy się z Ewangelii nie tylko o istnieniu Jezusa, lecz także o Jego osobowości. Również egzegeci katoliccy zajęli się problemem liistoryczności Jezusa, zdając sobie sprawę z tego, że jest On kluczem do naszej wiaiy w Chrystusa (m.in. L. Cerfaux w 1932 n; E. Florit w 1933 i 1935 r.; S. E. Donlon w 1944 r.; 'p. Benoit w 1946 r.). W 1957 r. F. Mussner postawił pytanie, czy możemy dotrzeć do Jezusa liistorycznego, a jeśli tak, to w jakim stosunku pozostaje On do Chrystusa wiary. Czy istnieje identyczność między Jezusem historii, a Chrystusem wiaty? W swoim artykule sformułował kryteria pozwalające dotrzeć do Jezusa liistorycznego. Badacze katoliccy wykazali, że metoda historii form odpowiednio stosowana jest drogą do słów i czynów Jezusa liistorycznego.

Do rozjaśnienia tego problemu wiele wniósł H. Schurmann, który wskazał na przed paschalną wspólnotę uczniów zgromadzonych wokół Jezusa jako na pomost między okresem przedpaschalnym i popasclialnym. Istnienie tej wspólnoty w czasie ziemskiego życia Jezusa świadczy o tym, że wtedy naśladowano i wierzono w Jezusa, a kontynuacją tej postawy był kerygmat popaschalnej wspólnoty chrześcijańskiej. Schurmann zwrócił też uwagę na charakterystyczne cechy mowy Jezusa. Również x. Leon-Dufour, wychodząc od dzisiejszej Ewangelii dociera do tradycji przedsynoptycznej, aby spotkać tam Jezusa historii, który jest naszym Panem. Problem ten jest zresztą ciągle na nowo podejmowany i wciąż powstają nowe prace, usiłujące dostarczyć coraz lepszego rozwiązań Krytyczna ocena Formgescliichte w pracach katolickich

Omówione dotąd głosy krytyczne pod adresem Formgescliichte pochodziły głównie od protestantów. Należy pamiętać, że także egzegeci katoliccy zabierali głos w tej sprawie. Krytycznie oceniali zwłaszcza postulat socjologiczny oraz sceptycyzm historyczny, natomiast pozytywnie odnosili się do postulatów literackich: zasady uwzględniania rodzajów literackich oraz Sitz im Leben. Przedstawione zostaną w tym paragrafie argumenty wysuwane najczęściej przez biblistów katolickich.