33844

1. PORZĄDEK PRAWNY PO WPROWADZENIU EURO.

Obok aspektów ekonomicznych pieniądz jest dzisiaj przede wszystkim prawnym elementem rzeczywistości. Nie inaczej jest również w przypadku EURO. Wprowadzenie wspólnego pieniądza europejskiego wywołało wiele skutków prawnych i to nie tylko w krajach Eurolandu, ale również i w krajach spoza Europejskiej Unii Gospodarczej i Walutowej, w tym również i w Polsce.

Wprowadzenie EURO i zanik 12 walut narodowych krajów Eurolandu wymagało uregulowań polskiego prawa. Ich wyrazem stała się przede wszystkim ustawa z 25 maja 2001 roku, o skutkach wprowadzenia w niektórych państwach członkowskich Unii Europejskiej wspólnej waluty EURO. Ustawa nie jest związana z wprowadzaniem EURO w Polsce, lecz dotyczy konsekwencji EURO dla polskiego porządku prawnego i obrotu gospodarczego z zagranicą. Rozstrzyga ona najważniejsze zagadnienia związane z wprowadzaniem EURO: kwestię waluty, w jakiej mają być spełnione świadczenia, poszanowanie zasady ciągłości umów, stosowanie obowiązkowych kursów wymiany walut narodowych na EURO, zasady zaokrąglania oraz wymiany banknotowi monet. Drugim przepisem polskiego prawa, który określił porządek prawny po wprowadzeniu EURO było Zarządzenie Prezesa Narodowego Banku Polskiego z dnia 7 grudnia 2001 roku w sprawie walut obcych określonych jako wymienialne. Zarządzenie potwierdziło status EURO jako waluty wymienialnej w Polsce. Wspólny pieniądz europejski uzyskał ten status w Polsce już 3 lata wcześniej, gdy wprowadzono EURO bezgotówkowe. Wcześniej walutą wymienialną w Polsce była poprzedniczka EURO, czyli ECU (Europejska Jednostka Walutowa).

Przed wprowadzeniem nowego zarządzenia, tak jak EURO walutami wymienialnymi byty również waluty narodowe krajów „dwunastki", które zgodnie z postanowieniami Europejskiej Unii Gospodarczej i Walutowej stały się walutami zanikającymi. Nowe zarządzenie określiło kres wymienialności tych walut w Polsce. Z końcem 2001 roku status waluty wymienialnej straciła w Polsce marka niemiecka. 27 stycznia 2002 roku status waluty wymienialnej stracił gulden holenderski. W lutym 2002 roku przypadał kres wymienialności funta irlandzkiego i francuskiego franka, a na koniec lutego 2002 roku wyznaczony został koniec wymienialności greckiej drachmy, portugalskiego eskudo, franka belgijskiego i luksemburskiego, włoskiego lira, fińskiej marki i austriackiego szylinga. Uporządkowano w ten sposób stan polskiego prawa w związku z wprowadzeniem EURO i zanikiem 12 walut narodowych krajów członkowskich.

Po 31 grudnia 2001 roku wszystkie płatności gotówkowe i bezgotówkowe denominowane lub zlecone w jednej z dwunastu walut narodowych Eurolandu stały się nielegalne. «...Użycie dawnych walut narodowych w instrukcji płatniczej, produkcie finansowym, kontrakcie handlowym, w zapisie w księgach rachunkowych.