28786

S. Freud: Pisarz a fantazjowanie

pisarze często zapewniają, że w każdym człowieku kryje się pisarz; bawiące się dziecko zachowuje się jak pisarz - porządkuje świat; pisarz tworzy świat fantazji, który odgranicza od rzeczywistości;

-    człowiek dorosły - zamiast się bawić, fantazjuje, tworzy sny na jawie; fantazje człowiek ukrywa, szybciej przyzna się do występków;

zabawą dziecka kierują pragnienia, aby być dorosłym. Dorosły wstydzi się fantazjowania jako czegoś niedozwolonego i dziecinnego; fantazjowanie zna się dzięki nerwowo chorym;

cechy fantazjowania - człowiek szczęśliwy nie fantazjuje. To niezaspokojone pragnienia działają na fantazję, bo każda fantazja jest spełnieniem pragnienia. Pragnienia są a) ambicjonalne, do wzbogacenia osobowości, b) erotyczne (u młodych kobiet dominują);

fantazje dostosowują się do zmieniających się wrażeń życia; fantazje oscylują między 3 czasami - s. 513 pragnienie wykorzystuje aktualną sposobność by nakreślić obraz przyszłości podług wzoru z przeszłości; narastanie fantazji - warunki do nerwicy / psychozy; stosunek fantazji do marzenia sennego - sny to fantazje;

-    a) pisarze czerpiący z zastanego tworzywa, b) pisarze tworzący swobodnie;

w utworach „niższych” - wszystkie te utwory mają bohatera, którego pisarz chroni Ten bohater jest też w marzeniach - to Ego;

-    w niektórych powieściach psychologicznych bohater opisany jest od wewnątrz, a w jego wnętrzu jest pisarz i ogląda inne postaci od zewnątrz. To wynik skłonności pisarza do rozszczepiania Ego na wiele Ego cząstkowych;

-    w powieściach ekscentrycznych - bohater jest obserwatorem, przygląda się czynom i cierpieniom innych postaci;

s. 516 mity odpowiadają przekształconym pozostałościom wyrosłej z pragnień fantazji, odpowiadają odwiecznym marzeniom młodej ludzkości; nie zainteresowałyby nas fantazje innych ludzi. A utwory pisarzy -owszem. Tajemnica w ars poetica. Pisarz łagodzi charakter snu na jawie za pomocą przekształceń i zasłon, jedna nas formalną (estetyczną) przyjemnością - to premia zachęty / przedsmak przyjemności;

-    właściwa rozkosz przeżywania dzieła literackiego - z wyzwolenia się naszej psychiki z napięć, bo możemy się rozkoszować fantazjami bez wyrzutów i wstydu.