28800

niemieckie - 1) Wolfflin - tworzenie uniwersalnej aparatury pojęciowej, umożliwiającej charakterystykę stylu, 2) stylistyka genetyczna - szkoła monachijska - interesuje ich język utworu literackiego w funkcji estetycznej jako wyraz psychiki podmiotu twórczego; kierunek analityczny (Nowa Krytyka w USA, Anglii i niemiecko-szwajcarska „sztuka interpretacji”) - badanie ubocznych i ukrytych znaczeń wyrazów, ich kontekstualne powiązania i uaktywnienie semantyczne składni i rymu. Analiza nie zmierza do kompletności;

rosyjsko-czechosłowacka tradycja badawcza - analiza chwytów artystycznych do zastosowania perspektywy strukturalnej;

rosyjska szkoła formalna - związki między układem metrycznym a składniowo-intonacyjną organizacją tekstu (wpływ wersyfikacji na semantykę); Winogradów - chce badania języka utworu literackiego jako 1) form artystycznych,

2) socjalnych systemów językowych; chciał analizy ponadzdaniowych form

kompozycyjnych; analizy historycznej jako uzupełnienia badania języka;

praska szkoła językoznawcza - zainteresowania z opisu warstwy brzmieniowej na

warstwę znaczeniową i tematyczną; prawidłowości strukturalne;

współcześni strukturaliści amerykańscy - styl wiążą z odstępstwem od normy językowej.

Analiza stylistyczna tekstu literackiego jest trudna (wielokierunkowość badań, brak bazy materiałowej, brak metody badania - powinno się analizę utrzymać w kategoriach lingwistycznych, ale czy można tak izolować język?; gramatyczny porządek jest stylistycznym chaosem, system pojęć gramatycznych nie wystarczy do opisu wszystkich zjawisk stylistycznie znaczących, poza tym w postępowaniu badawczym krzyżują się różne cele.

3 tory analizy stylistycznej tekstów literackich:

1)    charakterystyka gramatyczna i leksykalno-frazeologiczna (rozpada się na działy: fonologiczny, fleksyjny, słowotwórczy, składniowy, słownictwo, frazeologię);

2)    syntetyczna charakterystyka stylistyczna, obejmująca:

o stosunek do synchronicznych norm poprawności języka,

O zasobność słownictwa i frazeologii, ich pochodzenie,

O zróżnicowanie i złożoność budowy składniowej tekstu,

O budowa wypowiedzeniowa tekstu,

o orientacja stylowa teksm (albo endoliteracka - zorientowana na tekst, albo egzoliteracka - zorientowana na pożaliterackie style funkcjonalne, na przykład przemówienie, list, gawędę, rozmowę), o jednolitość lub zróżnicowanie styl owo-funkcjonalne i stylowo-tonalne,

O stopień uporządkowania naddanego (budowa wierszowa, powtórzenia itp.),

O jakościowa instnimentacja płaszczyzny brzmieniowej (eufonia artykułacyjna i brzmieniowa),

O stosunek do normy stylistycznej gatunku literackiego;

3)    kategorie stylistyczne, którym podporządkowane są środki różnych płaszczyzn języka: uczłonowaiue rzeczywistości przedstawionej, łączenie jej składników, stylistyczna neutralność, umiarowość lub ekspresywność,

bezobrazowość lub obrazowość bezpośrednia tekstu, literalność lub obrazowość pośrednia, czyli figuralność stylistyczna,

- obiektywność lub waloryzacja emotywna,

nieokreśloność lub konkretyzacja środowiskowo-historyczna i charakterologiczna podmiotu.

2